[Younes]

ممنون از اینکه همچین تاپیکی رو راه انداختین.
من که زیاد وقت نمی کنم سریال ها رو ببینم. دو تا نکته خیلی پر رنگه تو ذهنم.
1. مامانم اکثرا وقتی میشینه پای یه فیلم خارجی خفن آخرش می پرسه چی شد؟ یعنی خیلی وقت ها متوجه نمیشه آخر فیلم چی میشه. خب من فکر کنم به کمک سریال های ماه رمضان فهمیدم چرا. اون چند باری که من نشستم پای این سریال ها متوجه شدم که داستانشون به شدت ساده و قابل حدسه به طوری که خودم چند بار حدس زدم که چه اتفاقی خواهد افتاد(با وجود اینکه هر پنج، شش قسمت یک بار می بینم.) خب این باعث میشه مخاطب عادت کنه که داستان خیلی ساده و بدون پیچیدگی باشه، همیشه خوب و بدی وجود داشته باشه که خیلی راحت قابل تمیز باشن و ... .
2. تو سریال جراحت جالبه برام که فرم بازی ها بیشتر تئاتریه. به خصوص امین تارخ، آنته فقیه نصیری و علی عمرانی. با بازیه امین تارخ خیلی حال کردم. (با بازیش نه دیالوگ های آبکیش) ولی خب فقیه نصیری و عمرانی به نظرم بازی شون تو ذوق میزنه.
تیتراژ پایانی سریال جراحت