[زکریا فتاحی]

فروشندگان ۲ - CLERKS II

سال تولید : ۲۰۰۶
کشور تولیدکننده : آمریکا
محصول : کوین اسمیت و اسکات موزی‌یر
کارگردان : اسمیت
فیلمنامه‌نویس : اسمیت
فیلمبردار : دیوید کلاین
آهنگساز(موسیقی متن) : جیمز ل. و نابل
هنرپیشگان : برایان اوهالوران، جف آندرسن، رُزاریو دوسن، جیسن مِویس، اسمیت، ریچل لارات، جنیفر شوالباک اسمیت، جیسن لی و بن افلک
نوع فیلم : سیاه و سفید و رنگی، ۹۷ دقیقه


نیوجرزی، زمان حال. یک سال بعد از آن‌که فروشگاه وسائل خانگی ̎کوئیک شاپ̎ آتش گرفت و ویران شد، ̎دانته هیکس̎ (اوهالوران) و ̎رندال گریوز̎ (آندرسن) ـ دو رفیق سی و خرده‌ای ساله که ده سالی در آن فروشگاه مشغول کار بودند ـ در رستوران غذای حاضری ̎موبی̎ کار می‌کنند. ̎دانته̎ قرار است روز بعد به فلوریدا برود و در آن‌جا با دختری به نام ̎اما̎ (شوالباک اسمیت) ازدواج کند و در مغازهٔ پدر او ـ که ماشین‌شوئی دارد ـ مشغول به کار شود. ̎رندال̎ و رئیسشان، ̎بکی̎ (دوسن) با رفتن او موافق نیستند. در حالی‌که هر سهٔ آنان مشکلاتی عاطفی پیدا کرده‌اند، ̎اما̎ سر می‌رسد و پی می‌برد که ̎دانته̎ با ̎بکی̎ سروسرّی داشته، بنابراین با او قطع رابطه می‌کند. سرانجام ̎جی̎ (مویس) و ̎سایلنت باب̎ (اسمیت)، تن‌پرورهای محله حاضر می‌شوند پول کافی در اختیار دوستانشان بگذارند تا ̎کوئیک شاپِ̎ ویرانه را بخرند و تعمیرش کنند. ̎دانته̎ درست پیش از افتتاح فروشگاه، به ̎بکی̎ پیشنهاد ازدواج می‌دهد.
● ̎دانته̎ و ̎رندال̎ در فروشندگان ۲ ـ دنبالهٔ ضعیف‌تر، متین‌تر و بسیار پُر هزینه‌تر از فیلم اسمیت، محصول ۱۹۹۴ ـ دوباره دست به کار می‌شوند. فیلم به‌رغم ضعف‌هایش، آن‌قدر بده‌بستان و اشارت‌های غیرمتعارف دارد که ۹۷ دقیقه‌اش راحت سپری می‌شود. از لحن غیرمتعارف و حضور دوبارهٔ شخصیت‌های ̎جی̎ و ̎سایلنت باب̎ گذشته، هاله‌ای حسرت‌بار اطراف این کمدی را ـ که فقط بعضی از شوخی‌هایش درآمده ـ گرفته است. رنگی بودن فیلم را شاید برخی از طرفداران اسمیت به منزلهٔ باجی به سینمای جریان اصلی تلقی کنند (فروشندگان اصلی، سیاه و سفید بودنش را مثل مدال افتخاری به رخ می‌کشید). اما عنصری که به‌خصوص در این یکی فقدانش حس می‌شود، همان مشتری‌های عجیب و غریب فیلم اول است که داخل و خارج مغازه می‌پلکیدند. تنها کاری که فروشندگان ۲ نیز انجام داده حضور گذری برخی از دوستان کارگردان از جمله بن افلک و جیسن لی در فیلم است. کارگردانی اسمیت اساساً ساده و ابتدائی است، ولی هرچه هست کاملاً با جاه‌طلبی‌هایش می‌خواند. صحنهٔ نهائی که خیلی کوتاه به سیاه‌ و سفید سرکی می‌کشد، هم حالت بازگشتی به دنیای فروشندگان اصلی را دارد و هم خداحافظی از آن را.