این شعررابرای تومی گویم،دریک غروبِ تشنه ی تابستان
درنیمه های این رهِ شوم آغاز،درکهنه گور ِاین غم ِبی پایان
این آخرین ترانه ی لالاییست،درپاهای گاهواره ی خوابِ تو
باشدکه بانگِ وحشی ِاین فریاد پیچد درآسمان ِشبابِ تو
بگذارسایه ی من ِسرگردان،ازسایه ی تو دور و جدا باشد
روزی به هم رسیم که گرباشد،کس بین ِمانه غیر ِخدا باشد