[ابریشم]

قرار گاه متروكه

ما را دو شب بعد از تحویل قرار گاه به میراث انجا فرستادند، یک گروهان سیزده نفری که وظیفه داشتیم تا زمان تحویل کامل محوطه ی قرارگاه به میراث ، نگهبان تجهیزات و انبارهای تخلیه نشده ی آنجا باشیم. قرارگاه نیمه تعطیل بود،از دو ماه پیش دفاتر اداری، سایت های موشکی وضد هوایی و مقر های بازرسی را از آنجا برده بودند و سربازها را گروهان گروهان به مقر جایگزین انتقال داده شده بودند ودو روزبعد که محوطه کامل تهی از سرباز شده بود ما را آنجا فرستادند. ما سربازهایی بودیم که دوره ی آموزشی مان را توی همین قرار گاه گذرانده بودیم و نسبتاً به اوضاع آنجا آشنا بودیم. غروب که وارد قرارگاه شدیم هنوز نور افکن های داخل محوطه ی میل پرچم و زمین بازی روشن بود. ما بیست کیلومتر را از جاده پیاده آمده بودیم و بد جوری خسته و بی رمق شده بودیم. در های خوابگاه اصلی بسته بود و خوبگاه افسران هنوز تجهیز نشده بود. شب همه ی ما توی زمین چمن خوابیدیم، زمینی که درست روبروی قلعه ی قدیمی بود و تا چند روز قبلش انبار مهمات بود و چند تیر بار و ضد هوایی رویش سوار بود.میراث از ده سال پیش بنا بر گمانه زنی هایی که حاصل برسی محوطه های اطراف پادگان بود به این نتیجه رسیده بود که قلعه ی توی پادگان، نه مربوط به جنگ جهانی، که مربوط است به یک دوره ی بسیار دور تاریخی . و ثابت کردن این ادعا و برگرداندن محوطه به میراث ده سال طول کشیده بود. طی ده سال گذشته لایه برداری های محدودی توی محوطه صورت گرفته بود که همگی این ادعا را ثابت می کردند.
آن شب ما خسته بودیم، توی محوطه ی میل پرچم دراز کشیدیم و به خوابی عمیق فرو رفتیم. فرداروزاش بود که برای اولین بار آن صداها را شنیدیم . شده بود که گه گاهی حیوانی اهلی یا وحشی از لای سیم خاردارها تو بیاید و توی سوله های غذا خوری و خوابگاه سرو صدا راه بیندازد و این در شرایطی که دو روز پادگاه تخلیه بود محتمل به حساب می آمد. اما این ماجرا کم کم برای ما تبدیل به کابوسی عجیب شد. هیچ موجودی غیر از ما توی قرارگاه نبود، ما دو روز تمام را دنبال منبع صدا گشتیم، حتی از پنجره ی سالن ها و شیلتر های مهر و موم شده به داخل سرک کشیدیم، اما چیزی دستگیرمان نشد.صدا شبیه صدای هام فرو چکیدن قطره ای بزرگ بود در گودالی خیس که در انتهایش انگار زنی جیغ می کشیدند.سه روز از آمدن ما به قرارگاه گذشته بود و صدا ها آرامش اولیه مان راگرفته بودند. جایی نبود که سرک نکشیده باشیم، هیچی نبودو همین می ترساندمان. از دورهء آموزشی که به پادگان آمده بودیم چیزهای غیر منتظره ی زیادی توی قرار گاه اتفاق افتاده بود، شنیده بودیم یکی از سربازها شبی که توی برجک نگهبانی می داده به خاطر دیدن هیبتی عجیب مشاعرش را از دست داده و سالها زمین گیر شده و خیلی اتفاقات عجیب دیگر که بعدها معلوم شده کار سربازهای ماه آخر بوده که می خوسته اند سربازهای تازه وارد را دست بندازند.
روز سوم حضور ما در قرارگاه بود،صبح اش لندروور خاکی قرارگاه آمد و سهمیه ی غذای سه روزمان را آورد. از قرار معلوم به این زودی ها قرار نبود از آنجا خارج شویم، راننده ی لندوور تاکید کرد که خروجمان فقط و فقط منوط به دستور کتبی فرماندهی می باشد و امیدوارمان کرد که به زودی بر می گردیم. اینها را گفت و رفت .
اتفاقات عجیب برای ما از روز پنجم شروع شد، دوشنبه بود، اولین شبی که توی خوابگاه افسران می خوابیدیم، گرگ و میش بود که با صدای جیغی گوش خراش از خواب پریدیم، ناخودآگاه دویدیم سمت جایی که صدا را شنیدیم. صدا از سمت سرویسهای بهداشتی پشت خوابگاه می آمد، محوطه از نور نورافکن های زمین چمن روشن بود. هوا غبار داشت و سالنهای حمام زیاد واضح دیده نمی شد، نزدیک تر که شدیم چیزی قرمز رنگ در دوردست به چشممان آمد، هیچکدام از ما آمادگی مواجهه با آنچه که در انتظارمان بود را نداشتیم. از داخل صدای شُرشُر آب می آمد، تو که رفتیم دست یکی از سربازها را دیدیم که از پایین در آلمینیومی حمام زده بود بیرون و اطرافش خون غلیظی دلمه بسته بود. تو که رفتیم سرباز را دیدیم که رگ دستهایش را با تیغ ریش تراش زده و بی جان روی زمین افتاده. خون سرباز انگار که از سقف بیاید به تمام سرامیکهای جرم گرفته ی حمام پاشیده بود و در کف حمام با آبی که از بالا می آمد مخلوط می شد و دورانی از پاشوره خارج می شد. هیچکداممان نمی توانستیم باور کنیم،بوی خون داغ توی سالن حمام پیچیده بود و دیوانه مان می کرد. به ظهر نکشیده بود که جنازه ی سرباز را سوار الاغی که از ده ای در چند کیلومتری قرارگاه گرفته بودیم ،کردیم و فرستادیم به مقر اصلی . شاهو را با جنازه همراه کردیم، سرباز کردی که همشهری سرباز بی جان بود. ما ارتباطی با مقر جدید نداشتیم، همه ی سیستم های صوتی و ارتباطی برچیده شده بود و اجازه ی خروج از آنجا را هم نداشتیم. تنها راه ارتباط با قرارگاه جایگزین لندروور خاکی رنگی بود که هر سه روز یک بار جیره ی غذایمان را می آ آآآآآاآjjjjآآورد.
ساعتها کند کند می گذشت و حوادث یکی یکی می آمدند، هیچ کدام از ما نمی دانستیم سوران چرا خودکشی کرده. همه چیز آنقدر غیر منتظره و ناگهانی بود که قدرت تحلیل مان را گرفته بود. شب قبلش همه تا دیر وقت بیدار بودیم، فال ورق گرفتیم، از خاطرات و آرزوهایمان حرف زدیم، سوران هم مثل همه ی ما سر خوش بود و تا دیروقت با شاهو ترانه ی کردی خواند و باهمان لهجه ی غلیظ اش جُک تعریف کرد و از آرزوهاش گفت. سوران دیر وقت خوابید و صبح زود بیدار شده بود که غسل کند ،خودش را کشت.
دیدن جنازه سوران توی آن حالت همه ی ما را افسرده کرده بود. تا دو روز بعد از این حادثه اتفاقات عجیب دیگری افتاد. شب اش بارها و بارها همان صدای عجیب و جیغ ممتد را شنیدیم. از غروب یکی از سربازها حالتی شبیه خواب زده ها شده بود و مدام با خودش حرف می زد یا گوشه ای کز می کرد و خیره می شد به نورگیر خوابگاه. خوابیده بودیم که همگی با صدای آواری مهیب از جا کنده شدیم. سرباز همان شب هاله ای فسفری رنگ را دیده بود که از توی نورگیر به سمتش آمده بود و بلندش کرده بود، آنقدر بلند که به نورگیر رسیده بود. دست فسفری یکباره توی هوا ولش کرده بود ، سرباز از پشت با کمر روی لبه ی تخت افتاده بود و کمرش جابجا شکسته بود. قطع نخاع شده بود. ما با صدای افتادن سرباز بلند شدیم، هوا که روشن شد جای شکستن شیشه ی نورگیر را دیدیم که نشان از افتادن سرباز از آن را می داد. گویا سرباز توی خواب راه افتاده بود و از نردبان کنار دیوار ورودی بالا رفته بود، توی خواب و بیدار پایش روی نورگیر رفته بود و آن اتفاق برایش افتاده بود . دیگر نمی شد اوضاع را عادی تصور کرد. فردا روز بود که لندروور پشتیبانی دوباره پیدایش شد، چند تا از دندانهای جلوی سرباز شکسته بود وقادر به درست حرف زدن نبود. راننده هیچ پیامی نداشت، نه از قرارگاه و نه از جنازه ی سوران و شاهوو که همراهش فرستاده بودیم . سرباز قطع نخاع شده را سوار لندروور کردیم و فرستادیم پایین. ما بارها و بارها به راننده تاکید کردیم که شرایط آنجا غیر عادی است و دیگرنمی شود آنجا ماند. تا چند روز بعدش خبری از لندروور نشد. ما چند روز را در ترس و نگرانی گذراندیم، شب ها نصفمان می خوابید و بقیه نگهبانی می دادیم. خوابمان کابوس شده بود و بیداریمان جنگ با ثانیه هایی که پایان نداشتند. همه ی ما بارها و بارها آن صدای فروچکیدن وآن جیغ ممتد را شنیدیم. سه روز بعد که لندروور دوباره در دوردست پیدایش شد برای ما لحظه ی بزرگی بود. ما بی تاب ، از بلندی های قرارگاه چشم دوختیم به تپه های پایین دست که لندروور بی صبرانه از آنها بالا می کشید، اما راننده راننده ی سابق نبود. راننده ی سابق کامله مردی بود حدود چهل ساله با ریش خرمایی که دانه دانه سفید افتاده بود، اما این راننده بیشتر از بیست و چند سال نداشت. راننده ی قبلی همان روزی که از ما جدا شده بود چند کیلومتر آنطرف تراز جاده منحرف شده بود و توی رودخانه سقوط کرده بود.راننده جدید گفت هر دو سر نشین لندروور در جا کشته شده اند و جنازه شان به فرمانداری منطقه فرستاده شده. ما بهت کرده بودیم،انگار دستی نا پیدا ما را به سمتی می برد که به نابودیمان ختم می شد.راننده ی جدید هم هیچ خبری از جنازه ی سوران وسرباز همراهش نداشت. ما می خواستیم با همان لندروور برگردیم اما راننده گفت که از فرماندهی تاکید دارند که تا تحویل آنجا به میراث، ما توی قرارگاه بمانیم. لندروور همان طور که آمده بود برگشت و ما باز هم ترسخورده و نا امید چشم دوختیم به جاده.
دیگر لحظه ای نمی توانستیم آنجا بمانیم، تصمیم گرفتیم به هر قیمتی شده آنجا را ترک کنیم. هر ده نفرمان سر گردان شده بودیم. ظهر همه توی محوطه ی میل پرچم جمع شدیم. می دانستیم نباید از هم جدا شویم، همچنان صدا ها می آمد، حالا از هر طرف، انگار برای هر کداممان طنینی شخصی پیدا کرده بود که عکس العمل های جداکانه ای در ما برمی انگیخت. تمام مدت فکر می کردیم کسی همراه مان است، گاهی بادی شبیه حفار تَن به صورتمان می خورد،تمام مدت انگار کسی از درون کنگره های قلعه ی قدیمی می پاییدمان. دیگر تصمیممان را گرفته بودیم. غروب وسایلمان را جمع کردیم، قرارمان این شد فردا هوا که روشن شد راه بیفتیم. شبش توی زمین چمن دور هم جمع شدیم و زیر نور نور افکن به نوبت به خوابی سبک فرو رفتیم. از چند روز پیش که آمده بودیم همه ی صورتها چروکیده و زبر و پای همه ی چشمها گود افتاده بود. کسی جرعت نمی کرد حمام برود، اگر کسی قرار بود دست به آب برود همگی دور اتاقک توالت جمع می شدیم و یکی یکی تو می رفتیم به سرعت روده هایمان را تخلیه می کردیم. آن شب هم صدا ها آمدند، اتفاقات افتادند و ما خیلی خوش شانس بودیم که جان سالم از مهلکه به در بردیم. در تمام مدت حضورمان در قرارگاه دو نور افکن از چهار نورافکن زمین چمن روشن بود ما در فاصله ی این دو نور افکن دور گرفته بودیم. در یک لحظه دو نور افکن خاموش شدند و بعد یکباره محوطه توی تاریکی مطلق فرو رفت و این همراه بود با صدای فرو چکیدن قطره ی همیشگی و جیغ هایی که پشت بندش می آمد. ما دیوانه وار داد می زدیم و هر کداممان به طرفی می دویدیم. لحظه ای بعد همه چیز دوباره روشن شد، یکی از نورافکن ها جرقه زد و از پایه اش جدا شد و به میان ما افتاد، دوباره همان صداها آمدند. تا صبح چند بار این اتفاقات تکرار شد. ما از رویه ی تخت های تل انبار شده توی سوله ی انبار آتش بزرگی درست کردیم که شعله هایش توی آن جهنم آرام مان می کرد. تا صبح نخوابیدیم. گرگ و میش بود که آماده شدیم برای فرار از قرارگاه متروک، هوا روشن شده بود که هر ده نفرمان شانه به شانه ی هم از زمین چمن راه افتادیم سمت در خروجی قرارگاه. بوی آتشی از دور دست می آمد، هوا ابری بود و صدای پرنده های اول صبحی شنیده می شد. ما می توانستیم از این جهنم خارج شویم؟
پشت به پشت هم راه افتادیم، از زمین چمن مستقیم انداختیم توی خیابان اصلی قرارگاه. از جلوی قلعه ی قدیمی که رد می شدیم انگار چشم هایی تعقیب مان می کرد و صدا هایی که مثل زوزه ی باد بود و انگار از ماورای تاریخ می آمد، شبیه دسته ای آدم که مویه کنند.فقط صدا نفسها و خپ خپ پوتین هایمان روی آسفالت کهنه می آمد. قدمها کند پیش می فت و ثانیه ها برایمان کش آمده بود.
ما از در خروجی خارج شدیم بی اینکه غافل شویم از دستی که هر آن ممکن بود ما را از رفتن باز دارد. از قرارگاه خارج شدیم.به ظهر نکشیده بود که به جاده ی اصلی رسیدیم. باورمان نمی شد که دوباره جاده را دیدهایم، خسته بودیم اما انگار پرواز می کردیم. همان روز به مرکز فرماندهی برگشتیم. ما ده نفر توی این ده دوازده روز به اندازه ی چند سال در هم شکسته شده بودیم. توی قرارگاه هیچ کس خبری از جنازه ی سوران و شاهوو که همراهش بود نداشت،آنها هیچ وقت به قرارگاه نرسیده بودند و جنازه ی سربازی هم که با لندروور پیدا شده بود قابل شناسایی نبود، سرش توی بستر رودخانه لهیده شده بود.
ما از آنجا آمدیم، هر کدام از ما به کرات در دادگاه نظامی حاضر شدیم و هر کدام هر چه را که دیده بودیم توضیح دادیم .
بعد از تبرئه شدن مان ما را توی همان قرارگاه مرکزی نگه داشتند و تا روز پایان خدمتمان آنجا ماندیم. ما بارها و بارها خواستیم که از چند و چون ماجراهای آن چند روز آگاه شویم ، چند بار توضیحات دروغی به ما دادند، بارها و بارها جواب ما به بعد موکول شد، اما هرگز دلیل آن اتفاقات عجیب برایمان مشخص نشد. ما سرباز بودیم و سرباز حق سوال پرسیدن نداشت.