[آرشا]

خنده‌هامون گروی قسطای فراوونه
شبا با یه دنیا غم دست پر می‌ریم خونه

با خودی غریبه‌ایم با خدا غریبه تر
داشتن یه ‌دونه سقف، سقف آرزومونه




من نه عاشق هستم نه دلداده به گیسوی بلند

و نه آلوده به افکار پلید

من به دنبال نگاهی هستم که مرا از پس دیوانگی ام می فهمد




من و خداوند هر دو فراموشكاریم.

من فراموش میكنم كه خدا چقدر بزرگ است

و خداوند فراموش میكند كه من چقدر گناهكارم ...

آدمارابه اندازه لیاقتشون دوست بدار و به اندازه ظرفیتشون ابراز کن.