[behnam5555]

سمبوليسم

در آغاز سده 19؛ در آن دوران كه هر يك از مكتب ها و جنبش هاي ادبي قلمروئي از جهان هنر وادب را ويژه خود ساخته بود؛ جنبش ديگري بنام سمبوليسم پا به پهنه هستي گذارد. اين جنبش در حقيقت شورش و عصيان نسل جوان در برابر تمام هستي ها و پديده هاي اجتماعي و هنري واخلاقي بود.
سمبوليسم مكتبي ادبي بود كه بدبيني و نوميدي را با وهم و رويا ؛همراه با احساس وخيالي ژرف و نيز درهم آميخته با زباني آكنده از كنايه و اشاره كه ويژه اين مكتب است؛ بيان مي داشت. سمبوليسم تنها بر پايه «اصالت احساس» تكيه داشت و هنرمندان اين مكتب براي احساس هاي خود به هيچ اصل ديگري گردن نمي نهادند واز هيچ منطق و واقعيت ديگري پيروي نمي كردند، سرايندگان و نويسندگان اين مكتب هر يك با زباني رمزي ويژه خويشتن سخن مي گفتند
زيرا اين گفته مالارمه شاعر سمبوليك سرآغاز انديشه ها و گفته هاي آنان بود كه ميگويد: «نام بردن از يك چيز سه چهارم لطف شعر را تباه مي سازد؛ زيرا كه جاذبه هاي هر شعر بستگي به خرسندي خاطر دارد كه خواننده در نتيجه درك نكته ها و مضمون هاي شعري به كمك گمان خود بدست مي آورد. با اشاره و كنايه چيزي را نمايندن يا احساسي را برانگيختن ؛ زيبائي انديشه هاي هنري را به كمال مي رساند.» از همين رو بود كه اين رمزها وكنايه ها(سمبل ها) به نوشته ها يا سروده هاي هنرمند سمبوليك ويژگي خيال انگيزي مي داد و پديده هاي هنري او را به شكل يك پديده عرفاني يا روحاني مي نماياند.
مالارمه در جاي ديگر ميگويد :«يك عبارت زيباي بي معنا خيلي با ارزش تر از عبارت با

معناست كه زيبائي چنداني ندارد .»
سمبوليك ها به كمك «جادوي واژه ها» آنچنان جهان مادي و معنوي و محسوس و نا محسوس را به پيوستندكه آهنگ و طنين واژه ها خود سرانجام بيش از هر موضوع ديگري آنها را به سوي خود كشيد و گاه هدف برجسته برخي سرودها گرديد.
در همه پديده هاي پيوسته سمبوليكي ؛ يك احساس وخيال ژرفي كه آميخته با نوميدي و بدبيني است به چشم ميخورد. اين احساس سركش همواره درون و بين خود نگران است و با رويا و خيال همراه است. سخنوري درباره اين گروه هنرمندان مي گويد: «آنان به همه چيزها وپديده ها معناهائي نامحدود نبخشيدند؛ به گونه اي كه هر چيزي با ماوراء الطبيعه بستگي پيدا مي كند؛ اما شيوه بيان آنها دلپسند و نامفهوم است .»
از آنجا سمبوليك ها به ستيزه جوئي با هر قيدوبند منطقي و رئاليستي در شعر و هنر برخاستند؛ مكتب سمبوليسم در برابر رئاليسم قرار گرفت. اين شيوه در هنر تئاتر نيز اثر بخشيد و رواج يافت و نمايشنامه نويساني همچون موريس مترلينگ به شيوه سمبوليسم نمايشنامه نوشتند.
از آنجا كه اين دسته هنرمندان اصول استوار وپا بر جائي را پيروي نكردند و با زبان ويژه رمزي خود سخن از احساس و رويا وخيال به ميان آوردند هر كس از خواندن آثار آنان به اندازه نيروي درك واحساس خود؛ چيز خواهد فهميد.
پيشواي اين مكتب در فرانسه شارل بودلر بود كه بهره زيادي در بر انگيختن اين جنبش دارد. همچنين ادگار آلن پو (امريكائي) و موريس متر لينگ (بلژيكي) از رهبران شناخته شده اين مكتب بشمار مي رود.