[محسن جون]

از صبح تا غروب مي انديشم
به طرح چهر ه ات
به رنگ چشم هايت
شب كه ميشود
ديگر روي زمين نيستم
در پر وازم
سحرگاه
باز چه اندوه وسيعي است
سقوط از آسمان خيال تو . تو تو