[ساقي]

منوچهر نیستانی


منوچهر نیستانی (۱۳۱۵ - ۱۳۶۰)، شاعر معاصر و صاحب‌نام ایرانی است.
منوچهر نیستانی در قالب‌های گوناگون غزل، شعر نو
و شعر بی‌وزن اشعار قابل توجه، نو و عمیق سروده‌است.
نیستانی از شاعران مطرح و پربار معاصر محسوب می‌شود
که دارای زبان شعری مستقل و استوار است.
شعر نیستانی شعری است اندوهگین،
آمیخته به طنزی تلخ که با زبانی ساده و بی‌پیرایه از جهان پیرامون خویش سخن می‌گوید.



منوچهر نیستانی در سال ۱۳۱۵ خورشیدی در کرمان متولد شد. او تحصیلات ابتدایی را در زادگاهش به‌پایان رسانید. تحصیلات متوسطه را در دبیرستان دارالفنون تهران بشت سر گذاشت سپس در سال ۱۳۳۴ خورشیدی به دانشسرای عالی تهران راه یافت و در رشته زبان و ادبیات فارسی فارغ‌التحصیل گردید. از سال ۱۳۳۷ تا ۱۳۴۲ در دبیرستان‌های شاهرود به تدریس ادبیات فارسی پرداخت سپس به تهران منتقل شد و در سال ۱۳۵۷ بازنشسته گردید.

نخستین شعرهای نیستانی در روزنامه‌های بیداری و هفت واد و اندیشهٔ کرمان چاپ رسید
و اولین دفتر شعرش با نام «جوانه» در سال ۱۳۳۳ نیز در کرمان منتشر شد.
مجموعه شعر بعدی نیستانی در سال ۱۳۳۷ با عنوان «خراب» در تهران چاپ شد.
در همان سال خارستان دیوان ادیب قاسمی کرمانی را با تصحیح و تحشیه منتشر کرد.
مدتی نیستانی در کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان مشغول به کار شد
و اشعار و ترانه‌هایی برای کودکان سرود.

سومین دفتر شعر نیستانی با نام «دیروز، خط فاصله» به سال ۱۳۵۰ منتشر شد.
و برگزیده اشعاری از او با نام «دو با مانع» در سال ۱۳۶۹ چاپ شد. وی علاوه بر سرودن شعر،
در زمینه پژوهش ادبی و ترجمه نیز فعالیت داشته‌است.

منوچهر نیستانی پدر توکا نیستانی و مانا نیستانی کاریکاتوریست‌های معاصر است.

او در صبح پنج شنبه ۲۹ اسفند ماه ۱۳۶۰ در حالی که ۴۵ سال بیشتر نداشت
دچار سکته قلبی شد و زندگی را وداع گفت.


شعر او شعری اندوهگین و تلخ و آمیخته با طنز می‌باشد
و زبانی ساده و بی پیرایه بیان شده‌است.
اگر چه گرایش عمده شعر وی عاشقانه‌است ولی بعضا گرایش‌های اجتماعی
نیز در آن دیده می‌شود...

او در شعرش بیشتر منطقی است تا احساسی، و منطق او درشعر
بازتاب دیدگاه‌های اجتماعی اوست. گرایش عمده شعر نیستانی گرایش عاشقانه‌است
و در کنار آن گرایش اجتماعی نیز به چشم می‌خورد. زبان شعر او تغزلی است.
نیستانی در قالب‌های غزل، شعر نو نیمایی و شعر بی وزن، اشعاری قابل توجه،
نو و عمیق سروده‌است.
در مجموع نیستانی شاعری است آگاه با زبانی خاص خود که در سرودن غزل‌های عاشقانه – اجتماعی و نومیدانه خود از گونه‌های دیگر شعرش موفق تر است....






با خود به دور دست غروبم ببر، که با
قلبم، غمین، ز هیبت شب، گریه کرده ساز.
خرداد را به شادی، گشتن
در باغ چشم‌های تو، خواهم من.
در باغ چشم‌های تو، می‌خواهم
شعر و شکوفه، خرمن خرمن..


...
..
.