[behnam5555]

گوشه ی ِ تنهایی

همه شب
خطوط ِفاجعه را
به طول و عرض ِ خاطره ی ِ تو
و به عمق ِ تنهایی
در فضای ِ بسته ی ِ دلتنگی
رسم میکنم
سیب ِ کال ِ عزیمتت را
می بویم
و آخرین بوسه ای را
که دریغ کردی
بر بلندای ِ بلند ترین سرو ِ کوچه
می آویزم
تو را با من
جمع میکنم
و خاطره ات را
درحافظه ام
ضرب
و دریغا
تنهایی ...
تنهایی .
نباید اسم ِ شب را به باد میگفتی
که آب
در حافظه ی ِ چاه ِ یقین ِما
یخ زده بود
و نان
ادامه ی ِ نابجای ِ
همه آن ترسی بود
که تو در سینه ات
بارور میکردی ،
همه شب
پابه پای ِ تنهایی
همه باغهای ِ پاییزی را
میگردم
دیروز را
همچون خوابی ناتمام
به فراموشی میسپارم
و بهار را
دور از آواز ِچلچله ها
در گوشه ی ِ خاموشی از باغچه
به خاک
فردا
همچون سایه ای
در غبار ِ کوچه ای بی انتها
گم خواهد شد
میدانم
پاییز
خواهد گذشت
و تو
مرا
در میان ِ برف
از بوته خواهی چید
و به آب خواهی داد ،
دیگر به پیشواز ِ شکوفه های ِ سیب
نخواهم رفت
دیگر با کوچه های ِ خیس
از عشق
از عشق
با تو
و از تو با فاصله ها
سخن نخواهم گفت .
نگاه کن ...
من آوازم را
در میان ِ پرده های ِ پر تردید ِ این گوشه ی ِ تنهایی
گم کرده ام
و خوب میدانم
میدانم
که دیگر هیچ حنجره ای
سکوت ِ بی معرفت ِ این زندان ِ بزرگ را
در هم نخواهد شکست
و دیگر هیچ خاطره ای
حافظه ِ سرد ِ روز ِ موعود را
به جشن ِ بلوغ ِ آیه های ِ انتظار
نخواهد برد .
نگاه کن ...
تبرها
به خواب ِواژه ها
ره یافته اند
و دانه های ِ برف
آرام
آرام
صفحه ی ِ ذهن ِ مرا
سپید میکنند ،
همه شب
دست در دست ِ تنهایی
تاانتهای ِ کوچه ی ِ آشنایی
میروم
تو را به خدا میسپارم
و خدا را به تو
و روی ِ شانه های ِ تنهایی
به خانه باز میگردم
تا کوچ خوشبختی را
به تماشا بنشینم
فردا
همه ی ِ جاده ها
در امتداد ِخود
تردید خواهند کرد
میدنم
و تو
مرا
در انتظار ِبارانی که دیر کرده است
از آب خواهی گرفت
و به باد خواهی داد ،
نگاه کن ...
من
میلغزم
و برای ِ چشمانی
که از میان ِ شاخه های ِ تکیده ی ِ ایمان
همیشه
نگران ِ من بودند
دست تکان میدهم
و در باغچه ی ِ کوچکم
برای ِ یاس ِ نوشکفته ام
میخوانم :
" بیا و در این موسم ِ بهار
شک کن ... "
نگاه کن ...
در کوچه ی ِخاکی ِ خیال ِ من
هنوز
چه برفی میبارد ...