[ساقي]

گاهی وقتها، تنها مرهم ِ درد های ِ آدمی، زمان است...
باید بگذاری زمان، دست های ِ خشن و زبرش را بکشد روی ِ زخم های ِ تنت...
باید بسوزی...بسوزی...و دم نزنی...
زمان که بگذرد، تنها ردّی می ماند از زخمی کهنه...
که گاهی، دوباره سرباز می کند
و گونه هایت شور می شود و می سوزی...