[273]

گوينده را چه غم که نصيحت قبول نيست
گر نامه رد کنند گناه رسول نيست

رفتن چو ضرورتست و منزل بگذاشت
من خود ننهم دلي که بر بايد داشت

هر که گويد کلاغ چون بازست
نشنوندش که ديده‌ها بازست