[ابریشم]

ببار ای باران مهربانی ها امشب
ببار بر سر مزار دلتنگی ها امشب
تنهایی را ببین جان داده کنج تنگ اتاق
ببار که شاید بیاسایم پشت دیوار سنگ اتاق
چشم باز میکنم ؛ افتاده روی دیوار ها سایه ای
منتظرم که بباری که بتابد نور،بیاید هوای تازه ای
واژه های خیس را بنگر که چه آرامند
بر کاغذ ساده و سفید چه نورها می رقصانند
دل از چه می نالد این شب ها نمی دانم
بارش بر گونه ها را زیر آسمان تنهایی خواهانم
سنگ صبور دل من باش تو این شب های تارم
ببار بر دلم که نمیدانم از چه چیز من بیقرارم
تو خلوت شب های غمگین و زیبای بهاری
می خواند این دلم ؛دلتنگ هم چو دل قناری
آهنگ مهربانی ها را از دلم ربوده اند
جای آن غزل و شعر بیقراری سروده اند
ببار باران که تو یار مهربان این دلی
تو معنای راستین نوازش بر تن هر گلی
کاش کودکی بودم چند ساله پر میگرفتم زیر باران
می پریدم هم چو پرنده در دشتی جدا از بی وفا یاران
چرا شب های بهار را شب های بیقراری نامند
مانده ام در این فکر که عاشقان کجای روزگارند
آنکه در خلوت و تنهایی نمی برد از یاد یار را
همان یار که ربود از چشم دلدار خواب را
ببار بارانم، مهربانی و سرمستی را نثارم کن
هدیه ای از نور تقدیم شهر خاموش و دل بیقرارم کن
ببار که پشت بارش تو ، نورانی می شود همه جا
ببار بر سر همه آنان که ایستاده اند زیر آسمان تنهایی ها
چتر من وقت ریزش باران غم و درد، تو هستی
بال و پر روحم تازه می شود در این دریای هستی
درونم چه پرشور و پر هیاهوست در شب های مهتابی
تازه میشه زخم دلم ، میشینه تو عمق وجودم هر دم بیتابی
صدای رعد و برق ؛ آسمان چرا ناله می کشد هر دم
من جدا میشم از زمین با تو و با همین دستهای سردم
می خواهم بنشانم روی بال سپید ابرها ؛ غم درونم
صدای نم نم باران چه آهسته می خواند از آواز درونم