[آناهیتا الهه آبها]

میزنم هر نفس از دست فراغت فریاد

آه گر ناله زارم نرساند به تو باد

چه کنم گر نکنم ناله و فریاد و فغان

کز فراق تو چنانم که بداندیش تو باد

روز و شب غصه خون میخورم و چون نخورم

چون ز دیدار تو دورم به چه باشم دلشاد

تا تو از چشم من سوخته دل دور شدی

ای بسا چشمه ی خونین که دل از دیده گشاد

از بن هر مژه صد قطره خون بیش چکید

چون بر آرد دلم از دست فراقت فریاد

حافظ دل شده مستغرق یادت شب و روز

تو از بنده دل خسته به کلی آزاد