[ابریشم]

▪ سؤال ۲۴ : خوشحالی چیست؟
ـ ج : خوشحالی، طبیعت «خودبزرگ» (خویش)، است.
خوشحالی و خودبزرگ، از هم متفاوت نیستند.
خوشحالی در هیچ شیئی در دنیا موجود نیست. ما بدلیل جهالت خود تصوّر می کنیم که با داشتن اشیاء خوشحال خواهید شد. در حالیکه وقتی ذهن به خارج می رود، ناخوشحالی را تجربه می کند.
دلیل خوشحالی ذهن با بدست آوردن اشیاء این است که، وقتی خواسته اش برآورده شد بدرون «خویش» باز می گردد و در درون «خویش»، شادی و خوشحالی مربوط به «خودبزرگ»، را تجربه می کند.
بهمین ترتیب در مرحلة خواب، سامادی، بیهوشی و زمانی که اشیاء دلخواه بدست آمده، یا مسائل ناخوشایند، رفع شده اند، ذهن بدرون «خویش»، باز می گردد و شادی مربوط به «خودبزرگ»، را تجربه می نماید. بنابراین ذهن بطور دائم، خستگی ناپذیر، مرتّباً و متناوباً، به خارج از «خویش»، می رود و به «خویش»، باز می گردد.
بودن در سایة درخت دلپذیر و خوشایند است ؛ بودن در آفتاب داغ طاقت فرساست. فردی که در آفتاب سوزان بوده است، با پناه بردن به سایة درخت احساس خنکی مطبوعی می نماید. مسلّماً فردی که مرتّباً از آفتاب داغ به سایة درخت و از سایة درخت به آفتاب داغ می رود، آدم عاقلی نیست. فرد عاقل بطور مرتّب در سایه باقی می ماند.
بهمین ترتیب ذهن انسانی که واقعیّت را درک رکده است، بودن در «خویش» (خودبزرگ)، را رها نمی کند.
برعکس، ذهن فرد جاهل در جهان سرگردان است و احساس ناخوشبختی می کند و فقط برای مدّت بسیار کوتاهی به درون «خویش»، باز می گردد تا شادی را تجربه کند.
در حقیقت آنچه به عنوان دنیا خوانده می شود، فقط زائیدة فکر است.
وقتی دنیا در نظرمان ناپدید می شود (مثال : وقتی که فکر وجود ندارد)، ذهن شادی را تجربه می نماید و وقتی فکر باز می گردد و ذهن دنیا را تجربه می کند، احساس ناخوشبختی نیز باز می گردد.




▪ سؤال ۲۵ : عقل، بصریت و روشن بینی چیست؟
ـ ج : آنچه بعنوان عقل، بصریت و روشن بینی خوانده می شود، باقی ماندن در سکوت است.
باقی ماندن در سکوت، تجربة ذهن در «خودبزرگ»، می باشد.
تله پاتی، دانستن اتّفاقات گذشته، حال، آینده و روشن دیدن.
«عقل، بصیرت و روشن بینی»، نمی باشد.