[ساقي]

گویند که شهریار از پری پیراهنی به یادگار داشت
که پارچه اش را پری برای شاعر جوان خریده بود.
یک روز عصر که خسته و کوفته به منزل برمی گردد
آگاه می شود که پری عصر هنگام آنجا آمده
و مدتی هم به انتظار نشسته
ولی چون از شهریار خبری نشده است
و پری نیز عجله داشته، پیراهن را برداشته و رفته است.
او قول داده است که برگردد....



ماهم آمد به در خانه و در خانه نبودم
خانه گویی به سرم ریخت چو این قصه شنودم

آن که می خواست به رویم در دولت بگشاید
با که گویم که در خانه به رویش نگشودم؟!

آمد آن دولت بیدار و مرا بخت فرو خفت
من که یک عمر شب از دست خیالش نَغُنودم

آنکه می خواست غبار غمم از دل بزداید
آوخ، آوخ، که غبار رهش از پا نزدودم

یار سود از شرفم سر به ثریا و دریغا
که به پایش سر تعظیم به شکرانه نسودم

ای نسیم سحر آن شمع شبستان طرب را
گو به سر می رود از آتش هجران تو دودم

جان فروشی مرا بین که به هیچش نخرد کس
این شد ای مایه ی امید ز سودای تو سودم

به غزل رام توان کرد غزالان رمیده
«شهریارا» غزلی هم به سزایش نسرودم






....
..
.