[ساقي]

همانگونه که گفتیم شهریار از پری پیراهنی به یادگار داشت
که پارچه اش را پری برای شاعر جوان خریده بود
یک روز عصر که خسته و کوفته به منزل بازمی گردد
آگاه می شود که پری عصر هنگام آنجا آمده
مدتی به انتظار نشسته
ولی چون از شهریار خبری نشده است
و او نیز عجله داشته، پیراهن را برداشته و رفته است
و قول داده که بازگردد
ولی از پری (که نام اصلیش ثریا بود) خبری نشد



نفسی داشتم و ناله و شیون کردم
بی تو با مرگ عجب کشمکشی من کردم

گر چه بگداختی از آتش حسرت دل من
لیک من هم به صبوری دل از آهن کردم

لاله در دامن کوه آمد و من بی رُخ دوست
اشک چون لاله ی سیراب به دامن کردم

در رخ من مکن ای غنچه ز لبخند دریغ
که من از اشک، ترا شاهد گلشن کردم

شبنم از گونه ی گلبرگ نگون بود که من
گله ی زلف تو با سنبل و سوسن کردم

دود آهم شد اشک غمم ای چشم و چراغ
شمع عشقی که به امید تو روشن کردم

تا چو مهتاب به زندان غمم بنوازی
تن همه چشم به هم چشمی روزن کردم

آشیانم به سر کنگره ی افلاک است
گرچه در غمکده ی خاک نشیمن کردم

«شهریارا» مگرم جرعه فشاند لب جام
سال ها بر در این میکده مسکن کردم



....

و این قصه سَرِ دراز دارد