[رزیتا]

" سلام ماني . حالت خوبه !"

" سلام مامان معلوم هست كجايي ؟ چرا تا حالا زنگ نزدي؟"

" اينجا كه تلفن ندارد خراب شده . مجبور شدم بيايم تا شهر خوب چه خبرها ؟"

" هيچي ! خبر ها پيش شماست . بابا چه مي كند ؟"

" بابا ؟! ده روز طول كشيد تا اخمهايش را برايم باز كرد . طفلي مهبد به قدري سر به زير و آرام شده كه دلم به حالش سوخت . تحفه كجاست؟"

نگاهي به تحفه يعني فريبرز انداختم كهدر حال خواندن كتاب سينوهه بود . لبخند زدم و گفتم :" همين جاست."

" تا حالا روي خوش نشان نداده ؟"

دلم سوخت با اين حال گفتم:" نه خوشبختانه اهل اين حرفها نيست."

پوزخند زد و گفت:" همه مردها اهل اين حرفها هستند . منتها يكي آتيشي تر و يكي هم ..."

" خيلي خوب مادر با ماريا كاري نداريد وقتي زنگ زد بهش بگويم ؟"

" نه! فقط سلام مرا بهش برسان و بگو دوستان جديد مي گسرد حواسش باشد با آدمهاي بد مراوده نكند ."

" چشم مادر ."

" سلام مرا به آن تحفه برسان اينقدر هم وقت را از دست نده . مردها فقط منتظر يك اشاره از طرف زنها هستند . آن وقت... پدرت دارد غر مي زند . كاري نداري ماني ؟ خداحافظ."

گوشي را كه گذاشتم از حرفهاي مادر هت=نوز دلم مي سوخت . دو استكان چاي ريختم و به كنار فريبرز رفتم . رفتارش از چند روز پيش تا به حال زياد با من فرقي نكرده بود و با من حرفي نمي زد .

" لابد كتاب جالبي است كه اينطور شما را در خودش غرق كرده است؟"

هيچ نگفت.

" مادر به شما سلام رساند ."

بي اعتنا كتاب را ورق زد . آه كوتاهي كشيدم و با گفتن چايتان سرد نشود خواستم از جا بلند شوم كه گفت:" شماره اينجا را به نامزدتان مي داديد كه ديگر زنگ نزند مدرسه ."

نگاهي به طعنه چشمان سبزش انداختم و گفتم:" گفتم كه خواستگارم بود . قرار بود با هم نامزد بشويم . ولي من..."

صداي زنگ تلفن با صداي من در هم آميخت . همان طور كه نگاهم مي كرد گوشي را برداشت.

" آه شما هستيد خانم گرمارودي؟ حالتان چطور است؟"
گوشهايم به قدري تيز شده بود كه از زير موهايم زده بود بيرون . چرا خانم گرمارودي زنگ زده اينجا؟ خوب به من چه ؟ من بايد بفهمم چرا؟ خيلي احمقي به تو چه ربطي دارد . چرا ربط دارد ببين چقدر آهسته حرف مي زند تا من نشنوم .

پس از چند دقيقه گوشي را گذاشت و سر جايش برگشت . چهره اش كمي از هم باز شده بود.چاي را سر كشيد . نه انگار راستي سر حال شده بود .

" يك چاي ديگر بريزي ممنون مي شوم ."

حرصم گرفت و گفتم:" چاي نداريم ." و در مقابل چشمان حيرت زده اش افزودم :" چه خوب كرد كه زنگ زد ."

خودم هم نفهميدم چطور اين جمله از دهانم بيرون آمد. به سرعت سيني خالي را به آشپزخانه بردم . مادر چه خوش خيال است اين آقا مرا داخل آدم حساب نمي كند . متوجه نشدم كي به دنبالم به آشپزخانه آمد.

" انگار حلت زياد خوب نيست ؟"

نگاهش نكردم ببينم كجا ايستاده و چشمانش چه حالتي دارد ؟ زنگ خانه كه به صدا در آمد رفت تا در را باز كند .