[رزیتا]

« قسمت سی و دوم »

آهسته از پله ها پایین اومدم . گذر زمان وضعیت جسمایم رو بهبود بخشیده بود ، ولی روح زخمی و زنج دیده ام همچنان در جستجوی یه کشتی نجات خودش رو به این سو و اون سو می زد ، تا بلکه از دریای ناامیدی راه نجاتی پیدا کنه .
یک هفته بود که از بیمارستان مرخص شده بودم و به لطف مراقبت های مهربان و داریوش و حضور گاه و بی گاه پدرام ، سلامتیم رو به دست آورده بودم . خونه همیشه حضور گرم سارا و پرام خالی بود ؛ سارا می رفت مهد و پدرام هم اکثر اوقات وقتش رو بیرون از خونه سپری می کرد . کارای شرکت کمتر شده بود ، چون هم اوایل سال بود و هم بابا مسافرت بود .
ولی من اکثر اوقات توی خونه تنها بودم و باید توی این سکوت زجرآور ساعت های تنهایی رو طی می کردم ، تا سارا از راه برسه و با خنده هاش رگهای غم رو از دلم پاک کنه .
گاهی با خودم فکر می کردم :«اگه اون نبود تا با دست های کوچکش گرمی رو به تن خسته ام بر گردونه ، من چه جوری عبور زجر آور این لحظه ها رو تحمل می کردم »
اون روز هم وقتم رو با درست کردن کیک شکلاتی که می دونستم سارا و بیشتر از اون پدرام دوست داره ، پر کردم . اونقدر غرق کارم بودم ، که متوجه ورود اونها نشدم ؛
فقط شنیدن سلام بلند و کش دارشون با وحشت از جا پریدم .
-وای خدای من .
-نترس خاله ماییم.
نفس عمیقی کشیدم و بی اختیار دستم رو روی قلبم گذاشتم . پدرام سارا رو گذاشت رو زمین و با چند قدم بلند خودشو به من رسوند .
-حالت خوبه ؟خیلی ترسیدی ؟
بعد با دستپاچگی یه لیوان پر از آب کرد و گرفت جلوم :
-بیابخور تا حالت جا بیاد ، من اصلا قصد ترسوندت رو نداشتم .
-منم متوجه اومدنتون نشدم ، فکر نمی کردم امروز اینقدر زود بیایی .
-ما زود نیومدیم ، ساعت پنج دیگه ، می خوای بریم یه دوسا عت دیگه بر گردیم ؟
با تعجب به ساعت نگاه کردم :
-اونقدر گرم کارم بودم ، که متوجه نشدم .
-چه کار می کردی ؟
در فر رو باز کردم و همون طور که قالب کیک رو بیرون می کشیدم ، گفتم :
-براتون کیک پختم .
مثل بچه ها دستاشو به هم کوبید .
-لابد شکلاتی هم هست .
-آره ، چون می دونستم سارا دوست داره .
خندید :
-خوب بچه ام به باباش رفته ...
صدای زنگ در ، توی سکوت سالن پیچید . با گفتن من در و باز می کنم . از آشپزخونه بیرون رفت ، تا آیفونو جواب بده . کیکی رو از قالب بیرون آوردم و برای آوردن شیر ، در یخچال روباز کردم . سارا با لحن کودکانه اش گفت :
-خاله دستامو می شوری ؟
شیشه شیر رو روی میز گذاشتم و دست هامو واسه در آغوش کشیدنش از هم باز کردم .
-بیا عسل خاله .
پدرام متفکر وارد آشپزخانه شد .در حالی که دست های سارا رو زیر آب می گرفتم پرسیدم :
-کی بود ؟
با طعنه گفت :
-براتون مهمون اومده ؟
-واسه من ؟
-بله ، داریوش خان تشریف آوردن .
لبخندی صورتم رو پر کرد .
-راس می گید ؟
-بله بفرمائید استقبال .
با عجله از آشپزخانه بیرون رفتم ، می دونستم این رفتار چقدر آزارش می ده . در سالن رو باز کردم ، ولی با دیدن مریم کنار داریوش قدم بر می داشت ، لبخند رو لبم ماسید . زیر لب غریدم :«این دیگه اینجا چی می خواد »
-سلام ستاره خانوم .
-سلام داریوش ، سلام مریم جون .
-سلام پریا جون ، خوبی ؟
جلو اومد و صورتم رو بوسید .
-خوشحالم که سالمی ، خیلی نگرانت بودم .
تو دلم گفتم :«آره ، معلومه بس که اومدی بیمارستان دیدنم »
لبخندی زورکی پاشیدم رو صورتش و گفتم :
-لطف داری ، بفرمائید .
از جلوی در کنار رفتم و اجازه دادم وارد سالن بشن . داریوش آهسته پرسید:
-تنهایی ؟
-نه ، تو آشپزخونه ان !
-مسعود خان برگشتن !
-نه ، من و پدرام و سارائیم .
سارا و پدرام جلوی در آشپزخانه ایستاده بودن ، مریم چاپلوسانه جلو دوید و سارا رو بغل کرد :
-سلام عزیزم ، خوبی ؟سلام آقا پدرام ، حالتون خوبه ؟
-سلام از ماست خانوم ، خیلی خوش آمدید .
واسه اولین بار بود که مریم روبا مقنعه و مانتوی بلند و گشاد می دیدم . می دونستم برای جلب توجه پدرام این طور لباس پوشیده ، اون مارلک تر از این حرفا بود .
سارا دستانش رو به طرفم دراز کرد .
-خاله پریا ، می خوام بیام پیش تو .
مریم با پرورویی دست های سارا رو جمع کرد ومحکم تر به خودش فشرد .
-کجا عزیزم ، بیا بریم تعریف کن چه کار می کنی ؟
و سارا رو با خودش برد و کنار داریوش و پدرام نشست ،رفتم تو آشپزخانه و کیک رو برش دادم و به تعداد توی لیوان شیر ریختم و برگشتم تو سالن .
-بیا بنشین پریا خانوم ، ما زیاد مزاحم نمی شم .
پدرام جواب داریوش داد :
-چه زحمتی داریوش خان ، حیف دست پخت پریا خانوم رو نخوری .
سینی روی میز گذاشتم و رو به رو شون نشستم . پدرام بلند شد و شروع به تعارف کرد .
-چه عجب ، این طرف ها ؟
-داشتیم رد می شدیم ، گفتیم سراغ تورو هم بگیریم ، مریم می خواست ببینتت .
به خودم گفتم : « آره جون عمه ات ، مریم می خواست منو ببینه یا پدرام رو »
-کجا به سلامتی !
-داریم می ریم شمال .
پدرام کنارش نشست و گفت :
-جدی !
-آره ، یه چند روزی از بیمارستان مرخصی گرفتم ، یه سر بریم شمال ببینیم آب وهوا چه جوریه .
بی اختیار اه کشیدم و گفتم :
-خوش به حالتون .
مریم بی مقدمه پرید و سط و گفت :
-چه خبر آقا پدرام ، همه چی روبه راهه؟
بدون اینکه نگاش کنه گفت :
-ای ، شکر خدا بد نیست .
داریوش رو به من پرسید :
-تو هم بیا پریا ، خوش می گذره
نگاهم بی اختیار نشست روی صورت پدرام .
-ممنون خوش بگذره .
از ته دل آرزوم بود که منم می تونستم برای لحظه ای از این خونه بیرون برم ، خونه ای که با همه وسعتش برام تنگ بود ، مثل قفس !
بی اراده آه کشیدم و از جابلند شدم .
-می رم میوه بیارم .
هیچ کس چیزی نگفت ، فقط صدای خش دار مریم بود که با سارا حرف می زد .میوه ها رو از تو یخچال بیرون اوردم و مشغول چیدن توی ظرف مخصوصش بودم ، که حضور کسی رو کنارم حس کردم .
سرم رو بر گردوندم ، پدرام کنار در ایستاده بود و نگام می کرد .
-حالت خوبه ؟
آخرین خیار رو روی میو ها گذاشتم و گفتم :
-خوبم .
و بعد ظرف میوه رو برداشتم . یه قدم جلو اومد و درست رو به روم ایستاد و دستاشو واسه گرفتن ظرف بلند کرد .
-پریا ؟
صداش دلم رو لرزوند . ظرف رو توی دستاش گذاشتم و دستم رو پس کشیدم ، ترسیدم لرزش دستام رازم رو از سینه بیرون بریزه دوباره صدام زد :
-پریا ؟! دوست داری ما هم باهاشون بریم ؟
نگاه بی قرارم روی صورتش نشست .
-دلت می خواد بریم ؟
بی اختیار لبخند زدم و لب های اونم به لبخندی از هم باز شد .
- پس الان با داریوش صحبت می کنم . موافقی ؟
چشمامو رو هم گذاشتم . وقتی بازشون کردم ، دیگه اونجا نبود ، مثل یه سایه از کنارم عبور کرده بود .
-الو مهربان ، سلام
-سلام پریا ! حالت خوبه ؟
-خوبم ، تو خوبی ؟
-صدای تورو شنیدم بهتر شدم ، چه عجب یاد من کردی !
بی مقدمه گفتم :
-مهربان می آی بریم شمال ؟
خندید .
-آدم قحط بود که یاد من افتادی .
-نه ، جدی می گم ، می یای بریم .
-با کی ؟
-من و پدرام و سارا و دو نفر دیگه .
-خوب اون دو نفر کی هستند ؟
-غریبه نیستن ، می خوام برات سورپرایز بشه . خوب می آی دیگه ؟
-ولی آخه بیمارستان چی ؟ اونو چی کار کنم ؟
-بهونه نیار مهربان ، می دونم یه هفته مرخصی داری .
-بازم جاسوسی من کردن ! راست بگو ببینم کی بهت گفته ؟
-کسی حرف نزده .
-پس از کجا فهمیدی ؟
-ول کن بابا ، زنگ زدم بیمارستان ، حالا می آی ؟
-نمی خوام مزاحم بشم .
-مزاحم چیه ، تو جای کسی رو تنگ نمی کنی .
-با آقا پدرام صحبت کردی ؟
-آره ، اون حرف نداره ، حالا می آی ؟
-باشه ، من حرفی ندارم ، ولی بازم می گم نمی خوام مزاحم ...
حرفش روقطع کردم :
-ساعت نه شب می بینمت ، آماده باش می آییم دنبالت ، فعلا خداحافظ .
فرصت خداحافظی یا عذر و بهونه رو بهش ندادم و سریع گوشی رو قطع کردم .
-کی بود پریا ؟
به نگاه منتظرپدرام لبخند زدم .
-مهربان ، اونم باهامون می آد .
-از نظر من که موردی نداره ، تو هم هر کی رو دوست داری بیار ، حالا برو لوازمت رو جمع کن .
از کنار تلفن بلند شدم و چشمی گفتم و با عجله از پله ها بالا رفتم . این سفر فرصت خوبی بود تا مهربان و داریوش رو به هم نزدیک کنم . می دونستم سفر خوبی میشه ، بعد از سال ها داشتم می رفتم سفر ، اونم شمال . فقط حضور مریم به دلم خش می انداخت .