[رزیتا]

« قسمت سی وچهارم »

پدرام ترمز دستی رو کشید و از ماشین بیرون رفت . درو باز کردم تا جامو با مهربان عوض کنم . مریم حرکتی به خودش دادو کمی خودش رو جا به جا کرد . کت پدرام رو پیچیدم دور سارا تاباد خنکی که می وزید ، اذیتش نکنه و از ماشین بیرون رفتم . مهربان با لبخند نگام کرد .
-خیلی خوابت می آد ؟چشمات خسته ست .
خمیازه ام رو فرو دادم و اشک رو مهمون چشام کردم .
-عوضش تو خوب خوابیدی ، سر به شانه یار ...
نیشگونی از بازوم گرفت :
-شیطون
بعد در عقب رو کامل باز کرد . با تشکری کوتاه نشستم ، پدرام اومد کنارم و خم شد و سرش رو گرفت طرفم :
-چیزی احتیاج نداری ؟ گرسنه ات نیست ؟
-نه ممنون .
خودم رو کنار کشیدم و اجازه دادم کنارم بنشینه ، اولین بار بود که این طور اونو به خودم نزدیک حس می کردم .
سرش رو به عقب صندلی تکیه داد .
-دیگه داشت خوابم می برد .
-چیزی احتیاج ندارید .
-چرا فقط خواب .
داریوش با لبخند و انرژی نشست پشت فرمون .
-خوب خانمها و آقایان ، کمربند ها رو ببنید می خوایم پرواز کنیم .
-جان داریوش آروم برو ، نذار این خواب ، خواب آخرمون باشه .
-چشم پدرام خان چشم .
و بعد کمر بندش رو بست و ماشین روشن کرد .
سارا روی پام جا به جا کردم و پامو حرکت دادم . بدون اینکه چشماشو باز کنه گفت :
-خسته شدی ؟
-نه ! جای پام بد بود .
کمی خودش رو جمع کرد .
-راحتی ؟ می خوای سارا رو بذار روی پای من .
اطاعت کردم و کاری که گفته بود رو انجام دادم .
دیگه چیزی نگفت و لحظاتی بعد صدای آهسته نفس هاش ، نشون داد که خوابیده . منم به تبعیت از اون سرو رو به عقب تکیه دادم و چشمام ر وبستم و با عطر اون وصدای نفس هاش ، خواب رو به خونه چشمام دعوت کردم .
با حس سنگینی جسمی روی شونه ام از خواب بیدار شدم ، ولی چشمام رو باز نکردم . اول تشخیص موقعیت برام سخت بود ، ولی بعد صدای آهسته داریوش و حرکت ماشین همه چی رو به خاطرم آورد .
-سردتون شد ؟ واسه اینکه خوابم نگیره شیشه رو پایین کشیدم .
-من که سردم نیست ، روی پریا هم پالتو انداختم .
چه احساس خوبی داشتم ، کنارش بودم و کاملا مرکز توجهش . سرم روی شونه اش بود و با آهنگ صداش و عطر نفس هاش به خواب رفتم . نفهمیدم کی سرم رو به شونه اش تکیه دادم، ولی سعی نکردم تکونش بدم و جای سرم رو عوض کنم . با آهنگ زمزمه مهربان و داریوش که لابه لای موسیقی زیبایی که از ضبط پخش می شد ، گم شده بود ، به خواب رفتم .
آقا پدرام می خوای سر پریا رو از رو شونه ات بردارم.
-نه خوبه ، بذار بخوابه .
-آخه اذیت می شین .
-چه اذیتی چه ناز خوابیده ، حیف نیست بیدارش کنین .
صدای داریوش رو شنیدم که گفت :
-دیگه رسیدیم ، چیزی نمونده
از مریم لجم گرفت :«آخه به تو چه احمق ، تو چرا دخالت بی جا می کنی ، تازه چه خودمونی هم باهاش حرف می زنه ، دختر ترشیده...».
-خوب اینم ویلا
مهربان با خوشحالی گفت :
-وای ، بالاخره رسیدیم .
-خیلی خسته شدی .
-تو بیشتر خسته شدی ، هم تو و هم اقا پدرام .
-عوضش الان تا ظهر می گیریم می خوابیم .
ماشین متوقف شد .
-مریم خانم کلیدارو می دی ؟
دیگه وقتش بود بیدار شم . حرکتی آهسته به خودم دادم و چشامو باز کردم . با حسرت سرم رو از روی شونه اش برداشتم .
-رسیدیم !
-بله خانومی ، رسیدیم
داریوش از تو آینه نگاه کرد :
-خسته نباشی خانوم ، تو چند سال کسر خواب داشتی ؟
-می دونی بعداز چندسال دوباره اومدم مسافرت ؟شمال همیشه بهم آرامش می ده .
مریم دستش رو روی شونه ام گذاشت و گفت :
-آخی بمیرم برای دلت .
خیلی جلوی خودم رو گرفتم تا حرفی بهش نزنم .
-بیا داریوش ، اینم کلید!
-بدید به من مریم خانوم ، من در باز می کنم .
کلیدها رو گرفت طرف پدرام :
-بفرمائید .
پدرام رفت پایین ومریم هم پشت سرش راهی شد و دوباره حرصم رو در آورد .
***************************************
به پیش روی من تا چشم یاری می کند ، دریاست
در این ساحل که من افتاده ام
خاموش
غمم دریاست ، دلم تنهاست
وجودم بسته ، در زنجیر خونین تعلق هاست .
بلند شدم و توی عرض ساحل شروع به قدم زدن کردم . نم نم بارون چشمام با اشکای آسمون هم نوا شده بود . تن خسته ام رو به دست موج ها سپردم .
-بیا !بیا دریا ! بیا با هم یک بشیم . بیا و اجازه بده موج هایت خستگی رو از تنم بگیرن ، همون جا زانو زدم و نشستم . موج های دریا تنم رو بوسه بارون کرده بودن .سرم رو به آسمون بلند کردم ، قطره های بارون آهسته روی صورتم فرو می افتادن .نه سرمای آب و نه سوز هوا ، هیچ کدام منو از دریا و احساس خوبی که داشتم جدا نکرد .
-پریا ! پریا !
سرم رو به سمت صدا برگردوندم ، پدرام دستش رو به سمتم دراز کرد .
-بلند شو دختر ، مریض می شی .
سرم رو تکون دادم :
-نه سردم نیست . تازه دریا داره وجودم رو تازه می کنه .
کنارم نشست و با خشم آستین بلوزم رو کشید بالا :
-اینجا رو نگاه کن ، ببین هنوز جای سرم ها رو دستت مونده بازم می خوای سر و کارت با بیمارستان و قرص ودارو باشه .
بعد دستم رو کشید و از جا بلندم کرد .
-چرا یه ذره به فکر خودت نیستی ؟
دستم رو گرفته بود و دنبال خودش می کشید :
-اگه می دونستم می خوای این جوری خودکشی کنی ، عمرا می آوردمت اینجا .
توی ساحل ایستاد و کتش رو از تنش بیرون کشید و انداخت رو شونه ام .
-من عاشق دریام .
-برعکس تو ، من از دریا متنفرم . حالا بیا بریم تو ویلا . تو امشب سرما می خوری .