[رزیتا]

« قسمت سی و نهم »

روی تخت غلتی زدم و به ساعت نگاه کردم ، نزدیک یازده بود . از روی تخت بلند شدم وطبق عادت چند روز گذشته ، رفتم کنار پنجره . اولین چیزی که توجه ام رو جلب کرد ، جای خالی ماشین بود .
یعنی کجا رفته ؟
از اتاق بیرون دویدم و رفتم طرف اتاق مهربان در زدم ، ولی جوابی نشنیدم دستگیره درو چرخوندم و سرم و بردم داخل .
-مهربان !
روی تخت مرتب بود واز مهربان خبری نبود .
از پله ها پایین دویدم . هیچ خبری نبود ، همه جا در سکوت فرو رفته بود . انگارکه هیچ کس نبود . دوباره برگشتم بالا ، حتی ساک ها و چمدون هایی که دیشب وسط هال گذاشته بودیم نبودن .
-یعنی اونا رفتن ! بدون من !
فکر اینکه مو تنها گذاشته باشن ، اشک مهمون چشام کرد . یعنی اونا بدون من رفتن ، بدون من !
دوبار صدا زدم :
سارا ! مهربان ! داریوش !
ولی هیچ صدایی بلند نشد و. رفتم طرف اتاق ها و یکی یکی درشون رو باز کردم و داخلش رو نگاه کردم هیچ کس نبود ، دویدم انتهای سالن و دراتاق پدرام رو باز کردم .
-پدرام ! پدرام
در حمام باز شد وپدرام با حوله حمام بیرون اومد .
-بله ! چی شده ؟
بغضم ترکید نشستم رو تخت و زدم زیر گریه .با وحشت اومد طرفم و جلوم زانو زد :
-چی شده !چرا گریه می کنی ؟ اتفاقی افتاده ؟
اشکام بی اختیار می باریدن !
-تو که کشتی منو پری ! حرف بزن !
با یه نفس عمیق سعی کردم بغضم رو فرو بدم . اشکام رو پاک کردم و میون بغض گفتم :
-ترسیدم .
-از چی ؟
-از اینکه رفته باشید . همه جا رو گشتم ، ولی کسی نبود . ترسیدم که رفته باشید و منو جا گذاشته باشید .
خندید .
-تو دیوونه ای ! چرا فکر کردی من بدون تو ار اینجا می رم ؟
-وقتی دیدم کسی نیست ...
-رفتن خرید .
-بدون من !
-من اجازه ندادم بیدارت کنن
-چرا ؟
-چون می دونستم خیلی خواب احتیاج داری . تو تمام دیشبو بیرون قدم زدی .
نگاش کردم ، یعنی اونم دیشب پا به پای من بیدار بود ؟
حق با اون بود ، من دیشب تا نزدیکی های صبح بیدار بودم و به اون فکر می کردم .به رفتارهای سبک مریم که همچنان سعی در جلب توجه پدرام داشت . به حرف های دو پهلویی پدرام و نگاه های گاه پر مهر و گاه سرزنش بار ، به عمر کوتاه اون سفر که داشت به پایان می رسید . دیگه باید برمی گشتیم و دوباره همه چی از نو شروع می شد .
دوباره سردی زندگی واون خونه ، نگاههای گرم اونو ازم می گرفت .
-یه لحظه فکر کردم بدون من رفتید .
بازم خندید .
-بی خوابی زده به سرت . حالا دیشب به چی فکر می کردی ؟
-به عمرکوتاه این سفر .
-اگه یکی دیگه چی فکرت رو مشغول کرده بود ، قول می دم بازم بیارمت اینجا .
از جا بلند شدم و رفتم طرف دروبا زیرکی گفتم :
-ممنون به اندازه چند سال از این سفر خاطره جمع کردم .
و بعد رفتم .
خودتی پدرام خان ، حالا که تو رو احساست سرپوش می ذاری منم مثل خودت عمل می کنم .
رفتم تو اتاق و لباس هام رو عوض کردم و لوازم باقی مونده رو جمع کردم و از اتاق بیرون اومدم . پدرام تو آشپزخونه بود ، با دیدنم صدام کرد :
-بیا پری ! بیا چایی بخوریم . وقت صبحانه نداریم ، ولی چایی رو می شه خورد .
-ممنون ، اشتها ندارم .
-دیگه برات ریختم ، بیابخور .
از پله ها رفتم پایین و تو آشپزخونه پشت میز نشستم . لیوان چای رو جلوم گذاشت و خودشم روبه روم نشست .
-خوبی ؟
چشمام رو روی هم گذاشتم .
-خوبم
-متاسفم . تقصیر من بود که اون طور وحشت زده شدی .
سرم رو تکون دادم .
-نه ، تقصیر خودمه .نباید اینقدر ساده و احمق باشم . خودم هم نمی دونم چم شده بود ؟
-تازه از خواب بیدارشده بودی و هنوز حواست سر جاش نیومده بوده .
-حالا برنامه چیه ؟
نگاهی به ساعت دستش کرد و گفت :
-دیگه الان می آن و سایلت رو جمع کردی ؟
سرم رو تکون دادم . بازم بغض گلوم رو گرفت . بلند شد و کنارم ایستاد .
-پریا !
بغضم رو فرو دادم .
-بله ؟
-حالت خوبه ؟
-خوبم .
-ولی من مطمئن نیستم . تو یه چیزیت هست ، ولی به من نمی گی .
-خوبم باور کنید .
لب میز نشست وگفت :
-ما به هم قراری داشتیم ، یادم رفت ؟
سرم رو بالا گرفتم و نگاش کردم .
قرار بود آقا و شما و اینجور الفاظ از صحبت هامون حذف بشه ، نه ؟
خندیدم :
-چقدر گیر می دی امروز .
اونم خندید :
-حالا خوب شد ، حالابگو چرا ناراحتی ؟
-دلم نمی خواد برگردم خونه .
-چرا ؟
-انقدر که اینجا فکرم آزاده و بهم خوش می گذره توی خونه نیست .
-قبول دارم اینجا به همه خوش می گذره ، ولی کارای شرکت مونده . من نمی خوام شرمنده مسعود بشم .
-می دونم
-ولی قول می دم تو اولین فرصت ، بازم بیایم اینجا .
اومدم جوابش رو بدم ، که موبایلش زنگ زد . با یه معذرت خواهی کوتاه از آشپزخونه بیرون رفت . منم با شنیدن صدای ترمز ماشین از جا بلند شدم تا آماده رفتن بشم .