[ساقي]

شاعر جوان بالاخره آن چه را که تا کنون حدس می زد
ولی با شک و تردید با آن روبرو می شد قبول کرد
و برایش مسلم شد که پری دلش را به کس دیگری داده است
در این غزل زیبا، شهریار نه تنها به این واقعیت اعتراف می کند
بلکه درد و رنج و ناامیدی خودش را نیز بیان می کند...




ماه من، شاهد آفاقی و معشوق منی
شمع هر جمعی و سر حلقه ی هر انجمنی

من سر کوی تو یک جا وطنم گشت و تو خود
چون دل من همه جایی و پریشان وطنی

لب لعل تو که تشنه است به خون دل من
نمکیده است ز پُستان مُروت لَبنی

یوسف وقتی و از مصر عزیزان ترسم
نفرستند به کنعان حزین، پیرهنی

نگذرد شاهد ما بر شکرستان وفا
«شهریارا» همه گر طوطی شیرین سخنی



....
..
.