[ترنم]

روزگاری بود میوه اش فتنه ،


خوراکش مردار ،


زندگی اش آلوده ،


سایه های ترس شانه های بردگان را می لرزاند .


تازیانه ستم ، عاطفه را از چهره ها می سترد .


تاریکی ، در اعماق تن انسان زوزه می کشید


و دخترکان بی گناه ، در خاک سرد زنده به گور می شدند .


و در این هنگام بود که محمد (ص) بر چکاد کوه نور ایستاد و زمین در زیر پاهای او استوار گردید .


بعثت رسول اكرم مبارك باد