مهستی بحرینی
در فغـــــــــــانم از دل دیر آشنای خویشتن
خو گرفتم همچو نی با ناله های خویشتن
جز غم و دردی که دارد دوستی ها با دلم
یار دلسوزی ندیدم در ســـــرای خویشتن
من کیم؟ دیوانه ای کز جان خریدار غم است
مرگ را راحت شمـــــــــارد از برای خویشتن
آن چنـــانم کز حیات خویش دل برکنده ام
زانکه خود بر آب می بینم بنای خویشتن
غنچه پژمرده ای هستم که از کف داده ام
در بهار زندگی عطر و صفــــــــای خویشتن
آرزو های جوانی همچو گل بر باد رفت
آرزوی مرگ دارم از خـــــدای خویشتن
همدمی دلسوز تا نبود مهستی را چو شمع
خود بباید اشک ریزد در عــــــــزای خویشتن
__________________
شاره که م , به ندی دلم , ئه ی باغی مه ن
ره وره وه ی ساوایه تیم , سابلاغی مه ن
دل به هیوات لیده دا , لانکی دلی
تو له وه رزی یادی مه ن دا , سه رچلی
خالید حسامی( هیدی )