برو استکان چاییتو وردار بیار یکم بگپیم ...
خدا جون ... هنوز که هنوزِ وقتی به شکر کردن فکر می کنم کاری که فکر میکنم بیشتر از روی عادت یا شاید ترس از دست دادن یا لذت زیاد انجام میدم به نتیجه ای نمی رسم ...
وقتی خوب بهش فکر می کنم ... هیچ چیزی رو غیر از خودت نمی بینم ... و چیزی که خودِ توئه ... غرق در توئه و یا اصلا همون توئه چیو و به چه دلیل باید شکر کنه ... حتی گاهی فکر میکنم دین اولین گامِ جدایی از توئه ... آدما یه کاری کنن همو نرنجونن ... آزار ندن ... مزاحم نشن ... تجاوز به حق کسی نکنن ... واسه اینکه بتونن کناری هم زندگی کنن ... همین ... و بحثِ تو یه بحثِ دیگست ... که رضا و رضایت توش مطرح نیست ... بحثِ تو یه دردِ عمیقِ خوشایندِ که از جزء شدن ترسیده ...
راستشو بخوای اینم نیست ... اصلا هر باری که میام یه فکری کنم میبینم اینم نیست ... همیشه یه چیزیه که این نیست ...
تو رو دوست دارم ... و دلیلِ خاصی براش ندارم ...