[bigbang]

اندونزی -عذاب وجدان

تو اینجا چون در مورد وضعیت کشور اندونزی صحبت میکنه وجزییاتی رو میگه که شاید شما تو هیچ کتابی نخونید یه مقدار ازش رو میارم ولی بعد بقیش رو شیفت میکنم به فصل هایی که در مورد عربستان و ایران هست البته خودم خلاصه مطالبی که در مورد آمریکای لاتین هست رو میام عنوان میکنم ولی چون خاور میانه که در مورد خود ماست مهمتره به خاطر همین روی خاور میانه تمرکز میکنم

حالا برگردیم پیش جان(وای من چقدر خارجی شدم !!) ببینیم چی میگه ؟:
انتظارات من بی شباهت به انتظارات کریستف کلمب و اولین جهانگردان بزرگ نبود . من باید میدانستم که انتظارات خود را با دنیای واقعی باید تطبیق دهم . میبایست میدانستم سرنوشتی که تحقق میابد همیشه سرنوشتی نیست که ماتصور میکنیم . اندونزی گنجهایی را ارایه میداد ولی نه آن چیزهایی که من تصورمیکردم .در واقع اولین روز ورود من به جاکارتا پایتخت داغ و شلوغ اندونزی در تابستان 1971 تکان دهنده بود .

البته زیبایی هایی حضور داشتند : زنان در ساریهای رنگارنگ و باغ های سبز در میان شعله های سرخ گل های گرمسیری تاکسی های دوچرخه ای با نقش رنگین کمان ، دو طرف صندلی که در آن مسافرین لمیده بودند کاخ های بلند مستعمره نشین هلندی و بسیاری مساجد ومناره ها .

ولی جنبه های بسیار زشت و مصیبت باری هم در این شهر دیده میشد : جذامی هایی که به جای کف دست استخوان خون الودی را دراز میکردند ، دخترانی که تن خود را در ازای یک مشت پول خورد ارائه میکردند ،شبکه کانال باشکوه ساخت هلندی ها که به بستر فاضلاب تبدیل شده بود و اطاقک های مقوایی که تمام یک خانواده را تشکیل میداد و سرو صدا و بوق ماشین و الودگی هوا . جاکارتا ترکیبی بود از زیبایی و زشتی ، متعالی و پست ، مقدس و نامقدس جاکارتا سرزمینی بود که بوی مست کننده میخک و شکوفه ها و بوی متعفن کانال های فاضلاب نسبت به هم حاکمیت میکردند .

من قبلاً فقرا را دیده بودم بعضی از هم کلاسی های من قبل از دبیرستان در خانه های قیر اندود ، بدون لوله کشی و آب گرم زندگی میکردند . در سرمای زیر صفر درجه پالتوی نازک و کفش های پاره به مدرسه می آمدند . از تنهای نشسته شان بوی بد عرق سرد و پهن گاو می آمد . خود من در کلبه ای میان کشاورزان در کوه زندگی کرده بودم کسانی که خوراکشان تقریباً فقط از ذرت و سیب زمینی تشکیل میشد در جایی به نظر میرسید تجربه مرگ و تجربه یک سال عمر برای هر نوزادی احتمال یکسانی داشت . من قبلاً فقر رادیده بودم ولی نه هرگز آن چنان که مرا برای دیدن جاکارتا اماده کرده باشد .

البته تیم ما در مجللترین هتل پایتخت اینتر کانتی ننتال اندونزی اسکان داده شده بود . این هتل مانند تمام هتل های اینتر کانتیننتال در نقاط دیگر جهان به شرکت هواپیمایی پان امریکن تعلق داشت که در همه جا طبق سلیقه و برای رضایت خارجیان ثروتمند به خصوص روسای شرکتهای نفتی و خانواده ی ان ساخته شده بود .

دو عکس متعلق به هتل اینتر کانتی ننتال - اندونزی

در شب اول اقامت ما مدیر پروژه چارلی ما را به شام مفصلی در تالار شکوهمندی در بالاترین طبقه هتل دعوت کرد . چارلی در جنگ شناسی خبره بود . او نمونه بسیار خوبی از مدافعین جنگ ویتنام بود که همیشه در میان دوستان و همکارانشان نقشه جنگ میریختند .
بعد از شام چارلی به ما خوشامد گفت سیگار برگی هم روشن کرد . دود سیگار چارلی به دور چارلی چرخید . او نظری طولانی به ما انداخت و ادامه داد (( در اینجا به خوبی از ما پذیرایی میشود )) و با قدر دانی سرش را تکان داد و اضافه کرد (( اندونزی ها مهمانداران خوبی هستند . اعضای سفارت آمریکا هم کمک میکنند . ولی ما نباید فراموش کنیم که باید ماموریتی را هم به موفقیت برسانیم )) او یادداشتهایی را روی میز بررسی کرد و ادامه داد (( ما اینجا آمده ایم تا طرح کلان تولید و مصرف الکتریسیته برای ستایر جزیره جاوه پرجمعیتترین نقطه جهان تهیه کنیم . ولی شروع کار ما در این جاست کاری که ما انجام میدهیم جنگی است که این کشور را از چنگال کمونیسم نجات میدهد همان طور که میدانید اندونزی تاریخ طولانی و غم انگیزی دارد و در موضعی قرار گرفته که میتواند به یک باره به قرن بیستم برسد : موضع انتخاب و وضع تصمیم . ماموریت ما این است که مطمئن شویم این کشور راه همسایگانش همچون لائوس ویتنام و کامبوج را انتخاب نکند . پروژه کلان تولید و مصرف الکتریسیته خط مقدم این جنگ ماست . و این پروژه بیش از هر عامل دیگری میتواند ضمانت کند که اقتصاد سرمایه داری و دموکراسی در اینجا پایدار شود و.................))
او نظرش را از روی یادداشت هایش برداشت و مستقیماً به من نگاه کرد و گفت : (( بهتر است تخمین های ما در تولید و مصرفهای بالا غلط از آب دربیایند ، نه اینکه تخمین های پایینی بزنیم و به کمبود ها برسیم ما نمیخواهیم دستهایمان به خون بچه های اندونزی و با خون بچه های خودمان آغشته شود ، ما نمیخواهیم آنها زیر استبداد داس و چکش و کمونیسم یا پرچم سرخ کمونیسم زندگی کنند ))
وقتی ان شب دیر وقت روی تخت سوییتم دراز کشیده بودم به تصویری از Claudine فکر میکردم گفته های او در مورد وام های خارجی آزارم میداد . من سعی کردم با درس هایی از علم اقتصاد خودم را تسلی بدهم . با خودم میگفتم : (( من به اینجا امده ام کمک کنم تا اندونزی از اقتصاد قرون وسطایی خارج شود و موضع مناسب خودش را در جهان مدرن به دست بیاورد ))
در عین حال میدانستم که وقتی صبح از پنجره به شهر نگاه کنم در ماورای باغ باشکوه و استخر شنای هتل تا کیلومتر ها هر طرف خانه های در هم تنیده ی فقرایی را خواهم دید که در آنها بچه ها از کمبود غذا و اب آشامیدنی میمردند و همگی کوچک و بزرگ از امراض هولناکی رنج میبردند . در تمام مدتی که در تخت خواب میلولیدم نمیتوانستم انکار کنم که چارلی و تمام دیگرانی که عضو تیم ما بودند ، به دلیل منفعت طلبی های شخصی اینجا آمده ایم .
ما اهداف سیاست خارجی آمریکا و شرکت و کارتل های بزرگ تجاری آمریکا را پیش میبردیم
انگیزه ی ما طمع شخصی بود و نه ارزوی زندگی خوب برای اکثریت مرد این کشور .
و نمیدونم این که روسای شرکتهای معروف مدام در حال جابجایی در شرکت ها و مقامهای سیاسی مختلف هستند مثال نمونش Robert mcnamara هست .

و اینکه کلی حرف میزنه که به این نتیجه برسه که اساتید اقتصاد و دانشجویان هیچی نمیدونن از پشت پرده !
(بگیر بخواب دیگه!) این افکار در تمام شب هایی که من در هتل اینتر کانتی ننتال بودم مزاحم خواب من بود . در نهایت یک دفاع شخصی برای خودم مهیا کردم : من راه خروج از یک شهر کوچک و 4 سال تحمل یک مدرسه شبانه روزی پسران و معاف شدن از خدمت سربازی اجباری را ، خودم رودررویی با یکسری حوادث تصادفی با تلاش و تصمیم خودم بدست آوردم . من اکنون حق داشتن یک زندگی خوب را دارم .