[ترنم]

ماسک ...

امشب لالایی های مادرم را مرور می کنم ...
در روزهای تنهایی خود و نوزادی که در آغوش داشت
در خانه ایی که خورشید زیاد در آن نمی تابید ...
می نگرم به بادی که همچون سرنوشت , هنرش کشتن لحظه های آفتابی من بود ...
ایوان خانه بوی نم می دهد ...
نمی که از باران دیروز به ارث برده است
مادرم سکوت خود را برایم لالایی می خواند ...
هنرش را در آشپزخانه به رخ زندگی می کشد گویی در این تلاطم زندگی تنها دلخوشیش
سیر کردن من است ...
ماسکم را که همیشه تبسمی بر لبهایش دارد بر چهره می گذارم و مقابلش می ایستم ...
مادرم می خندد...
من نیز می خندم ...
آفتاب در افق غرق می شود ...
و ایوان خانه , همچنان بوی نمناکی باران پاییزی را می دهد ...