[bigbang]

قبلاً تصور من این بود که باید خارج از سیستم دانشگاه باشیم تا بتونیم کار علمی انجام بدیم . اما نباید دروغ بگم من هم یه زمانی تنبل بودم و یه زمانی مستعد گاهی اوقات بیشتر افکار خودم بر اساس نتیجه گیری های خودم هست حالا بقیه رو نمیدونم مثلاً اگر تو یه درسی موفق بشم اون درس رو خوب میدونم یه طوری نیست که دست خودم باشه
یه حسه که البته قابل تغییر هست امروز که داشتم یکی از درس هام رو مطالعه میکردم دیدم همچین درسش اعصاب خورد کن هم نیست خیلی هم قشنگه فقط باید تمرکز کنی
بدبختی ما دانشجو ها این هست که همش به وقت روز و ساعت و درسهای دیگه فکر میکنی در صورتی که در اون لحظه فقط و فقط باید تمرکزت به همون کاری باشه که داری انجامش میدی حتماً اون کار هر چقدر هم که مشکل باشه توش موفق میشی
بین دانشجوهای تنبل و مستعد فقط به اندازه یک اراده و حرکت فاصله هست نه به اندازه دیوار چین ! جالبه الان من اینو خودم میدونم ولی باز در آینده که با مشکلی مواجه میشم این تفکر فراموش میشه .
الان پروسه دانشگاهی شدن ما داره کلید میخوره در صورتی که ما خودمون متوجه نیستیم . سر صبح تازه از روی کتاب بلند شدم دارم چرت و پرت میگم ولی جداً ما نمیدونیم که نمیدونیم . و این حس متاسفانه گاهی اوقات خیلی دیر سراغ آدم میاد . و موقع احساس کردنش هم آدم کلی حسرت میخوره که چرا من اینطوری فکر میکردم ، یا اگه اینطوری میکردم هیچوقت این اتفاق نمی افتاد
البته آدم نباید هیچوقت تاسف بخوره زندگی همین هست درسته که مثلاً در انجام یک کاری حالا کوچیک یا بزرگ شکست خوردیم ولی چیزی فراتر از تجربه عایدمون میشه
من الان خودم رو مثل ماشینی میدونم که هنوز فرمونش دستم نیست گاهی اوقات میره خاکی ، گاهی اوقات تصادف میکنه ولی دارم یواش یواش کنترل ماشینی که خودم باشم رو دستم میگیرم
دارم یاد میگیرم که چه کاری باید انجام بدم و چه کاری انجام ندم چی برای من (خود من نه کس دیگه )
بده و چی خوب هست اینها همه مهم هست .
ما همه فقط تصور میکنیم که دست فرمون خودمون رو داریم در صورتی که اشتباه میکنیم
شده این تصوربه وجو بیاد که میدونی کار درست چیه ولی انجامش نمیدی
این به خاطر این هست که هنوز خودتو نشناختی هر کسی خصوصیت های خاص خودش رو داره
نمیشه همه ادمها رو با یک معیار سنجش کرد
من که تازه دارم با درون خودم آشنا میشم امیدوارم شما هم یک روزی کاملاً با خودتون آشنا بشین
بتونین کنترل و فرمون خودتون رو دست بگیرین
تا هر تصمیمی نگیرید اگر تصمیمی هم گرفتید مال خودتون باشه نه اینکه بهتون تحمیل شده باشه
اینطوری ماشین درونتون هی تصادف میکنه
دچار مرض انکار میشید
تفاوت ما آدمها هم همینه بعضی درونشون رو گوش میدن و همونی رو که میخوان انجام میدن
من یه بار بستنی تو سرما خوردم چون میخواستم تبعاتش رو هم پذیرفتم !