شريعت ستيزي و فقه گريزي
تقريباً همة عرفانهاي دروغين و معنويت‌هاي نوظهور
حتي اگر با اصل دين مشکلي نداشته باشند
با بعد فقهي آن به شدت مبارزه مي‌کنند.
پاره‌اي از صوفيان مسلمان و نفي شريعت
اكنكار و نفي شريعت
کوئليو و نفي شريعت
اوشو و نفي شريعت
نکتة اول:
همة عرفانهاي کاذب، اعم از آيينهاي سنتي و جديد، عليرغم انکار شريعت، خود داراي شريعت ويژة خويش هستند.
آيين اوشو و اکنکار و کوئليو تعاليم فقهي و دستورالعملهاي رفتاري خاصي دارند.
مراقبه هاي اوشو همگي از اين سنخ اند.
و يا تمرينهاي معنوي اکنکار چيزي جز دستور العملهاي رفتاري نيستند.
اينها خود به يک معنا ايجاد محدوديت براي افراد است.
نکتة دوم:
اگر عرفان راهي است براي رسيدن به خدا و تقرب به او، پس جز با عمل کردن به دستورات خداوند، وصول به چنين هدفي امکان ندارد.
خداي متعال نيز فرموده است:
قل ان کنتم تحبّون الله فاتّبعوني يحببکم الله .
بنابراين راهي براي وصول به هدف جز پيروي از دستورات فقهي اسلامي،
که از ناحية خداوند براي بشر ارسال شده اند، وجود ندارد.
نکتة سوم:
هيچ انساني به درجة معرفتي و شهودي پيامبر اکرم و امامان معصوم نرسيده است و نخواهد رسيد
و اين حقيقتي است که مورد اتفاق همة صوفيان مسلمان است.
اما آن انوار قدسيه لحظه اي از عمل به دستورات شرعي فروگذار نکردند.
نکتة چهارم:
اصولاً وصول به بي نهايت معنا و مفهوم ندارد.
به تعبير مرحوم علامة محمدتقي جعفري، از شارحان بنام مثنوي معنوي:
هر قدمي که مطابق دستور الهي بر مي داريم و کوچکترين گردي را از آينة دل
مي زداييم، به همان اندازه از حقيقت مطلق برخوردار مي شويم .
.. پايان اين سير و سلوک را مانند سير طبيعي و حرکت معمولي فرض کردن، از نهايت بي خبري است؛
زيرا تصور پايان و آغاز و وسط در بي نهايت، آن اندازه بي اساس است که فرو رفتن در تناقض ..
. لذا اين مطلب که جلالالدين مي گويد:
لو ظهرت الحقائق بطلت الشرائع
به بازيگري ذهني و رواني ما بيشتر مربوط است تا به واقعيابي ما.
|