[مهدی]

سه شنبه
18/11/90
ساعت
02:08 بامداد

آسمان کویر
این نخلستانِ خاموش و پر مهتابی
که هر گاه مشتِ خونین و بی تاب قلبم را
در زیر باران های غیبی سکوتش می گیرم
و نگاه های اسیرم را هم چون پروانه های
شوق در این مزرعِ سبز آن دوست شاعرم
رها می کنم. ناله های گریه آلود آن روح
دردمند و تنها را می شنوم.
دکتر علی شریعتی