[FereShteH]

يادمان باشد اگر گل چيديم،
عطر و برگ و گل و خار،
همه همسايه ديوار به ديوار همند..

عقل دیوانه شد آن سلسله مشکین کو دل ز ما گوشه گرفت ابروی دلدار کجاست

ساقی و مطرب و می جمله مهیاست ولی عیش بی یار مهیا نشود یار کجاست

حافظ از باد خزان در چمن دهر مرنج فکر معقول بفرما گل بی خار کجاست

باز شیطنت این دل دیوانه چه ها کرد
آرام دلم را زه من او،باز نگران کرد
باشیطنتش این دل دیوانه دگر بار
وامدار دوچشمان ترش کرد
خواهم که برون آورم ازسینه من این دل
چون خاطر آرام نگارم،نگران کرد
دلواپسی من همه از رنجش یار است
حرف دگران در نظرم چون خس وخار است
آن قطرهً اشکی که نمورکرد دوتا نرگس چشمش
کرد با دل من آنچه لهیب،با خس وخار کرد
گرجان بفشانم به قدومش شب وروز من
جبران خطای دل سرکش نتوان کرد
حرف در دهن آدم دانا چو اسیر است
در بند وغل عقل ...

نیستی
وخار بوته های وحشی زمان
به تار و پودم زخم می زند
و هنوز بوی کهنگی چهره ام را
در آیینه حس میکنم
و باران چه ساده وفایت را باور کرد
و سایه های لرزان و مبهم دیوار
رقص کنان
وجودم را پاره پاره میکنند
و صدای شکست غرور
بیدار میکند اندیشه ام را
تو
نفمیدی
معنی
نظم ثابت بغض هایم را
وحصار تمنایت
در طابوتم
ریسه میرود....... ...