[ترنم]

.. ما هیچ گاه هم دیگر را به تأمل نمی نگریم ،
زیرا مجال نیست !
این گونه است که عزیز ترین کسانمان را در چشم به هم زدنی ،
به حوصله ی زمان ِ از یاد می بریم. . .(پناهی)