[ساقي]

با توأم بی حضور تو...

بی منی با حضور من...

می بینی تا کجا به انتحار وفادار ماندم تا دلِ نازکِ پروانه نشکند!

همه ی سهم من از خود دلی بود که به تو دادم؛

و هر شب بغضِ گلویت را در تابوتِ سیاهی که برایم ساخته بودی گریستم!

و تو هرگز ندانستی که زخم هایت ، زخم های مکررم بودند!

نخ های آبی ام تمام شده اند و گل های بُقچه چهل تیکه ی دلم ناتمام مانده اند!

باید پیش از بند آمدنِ باران بمیرم !


......

حسین پناهی
از کتابِ:
چیزی شبیه زندگی