[ساقي]

یعنی‌ می‌‌شود یک شب خوابید
و صبح با خبر شد
غمها را از یک کنار به دار آویخته اند ؟
که اگر اشکی هست
یا از عمقِ شادمانیِ دلی‌ بی‌ درد است
یا از پس به هم رسیدن‌های دور
یا گریه کودکی
که دستِ بی‌ حواسش ، بادبادکی را بر باد می‌‌دهد
کاش می‌‌شد
یک صبح
کسی‌ زنگِ خانه هامان را بزند
بگوید
با دستِ پر آمده ایم
با لبخند
با قلب‌هایی‌ آکنده از عشق‌های واقعی‌
از آنسوی دوست داشتن ها
آمده‌ایم بمانیم و هرگز نرویم
کسی‌ که بداند
چقدر جایِ شادمانی‌های بی‌ سبب در دل نسلِ ما خالیست...




...
نیکی‌ فیروزکوهی