روشـن اسـت کـه خـسـتـه ام
زیـرا آدمـیـان در جـایـی بـایـد خـسـتـه شـونـد
از چـه خـسـتـه ام، نـمـی دانـم
دانـسـتـنـش بـه هـیـچ رو بـه کـارم نـیـاید
زیـرا خـسـتـگـی هـمـان اسـت کـه هـسـت
سـوزش زخـم هـمـان اسـت کـه هـسـت
و آن را بـا سـبـبـش کـاری نـیـسـت
آری خـسـتـه ام و بـه نـرمـی لـبـخـنـد مـی زنـم
بر خـسـتـگـی کـه فـقـط هـمـیـن اسـت
در تـن آرزویـی بـرای خـواب
در روح تـمـنـایـی بـرای نـیـنـدیـشـیـدن!!!
|