[پریشان]

تو کی بودی ای مسافرکه منو در من شکستی

رفتی اما دردل من تو همیشه زنده هستی

تو کی بودی که به یادت باید آواره بمونم

پا به پای باد شبگرد برم و از تو بخونم

انتظار دیدن تو منو آروم نمی ذاره

مثه بغضی که گلومو بسته اما نمی باره

چه نشستی که چشامو برق تنهایی ربوده

چشمی از سحر نداشتم اگه داشتم از تو بوده

چه نشستی که شکستم زیربار غم غربت

خالی از نغمه شوقم پرم از قصه محنت

گم شدم تو شهر ظلمت رد پای تو شبام نیست

با صدای هق هق من کسی اینجا آشنا نیست ای

ای صدای آسمونی پرم از هرچه شنیدم

کاشکی می شد پر کشیدن به هوای با بودن