[امیر عباس انصاری]

نوشته اصلی توسط Mina110

منوچهر نوذري اگه اشتباه كردم ببخشيد.

چرا ما آدما فكر ميكنيم علاقه وعشقي که به يه نفر داريم با عشقي كه ادماي ديگه به معشوقه شون دارن فرق ميكنه (خلاصه اينكه عشق اونا عشق نيست علاقه ما تكه توي دنيا ومثل اون پيدا نميشه؟)

شعر که فکر نکنم از نوذری خدابیامرز باشه!! (روحش شاد)
احتمالا قطعه ای از شعر یه شاعر معروفه چون این مدلی هم دیدمش که سبکش قدیمیتر به نظر میاد.
ز حق توفیق خدمت خواستم دل گفت پنهانی
چه توفیقی به از اینکه خلقی بخندانی
بگذریم

جواب سوال شما از دیدگاه بنده کمی طولانیه چون سوال شما سوالی به ظاهرساده اما فنی و جدا مهم و جالبه:
این خاصیت احساسیه که ما بهش میگیم عشق یا در حقیقت فکر می کنیم که چیزی که در درون ما به وجود اومده و در حال رشد و پروشه اسمش عشقه. این که برترین حس درونی و چیزی شبیه مایه افتخار و پیشرفت و اعتدال ما باشه و اینکه این حس یعنی عشق مخصوصا عشق اولیه معمولا آب و رنگ و لعاب بیشتری داره تا عمق و وسعت و ژرفای بیشتر و درجات خلوص و حقیقت وجودی بالاتر. در حقیقت ما فکر می کنیم که داریم نهایت داشته ها و توانایی ها و دارایی هامونو به پای این احساس می ریزیم پس برترین و بهترینه چون بالاترینها و برترینهای خودمون رو نثارش کردیم ، پس کمتر کسی یا در حقیقت در این سطح که ما هستیم در حال حاضر هیچ کسی نمی تواند در این مرتبه باشد چون تا اینجا رسیدن هم خودش خیلی راحت نبوده و نیست و نخواهد بود حتی برای ما.
در پرانتز:
البته در اکثر موارد اینطوری نیست و درجات بالاتر و راههایی برای پیشرفت بیشتر و توسعه و تکامل پایدارتری برای تکامل و برتری عشق ما وجود داره، به شرطی که اول آدم فلز وجودی خودش رو و میزان عیار طلای درونی خودش رو بالاتر ببره و در درجه اول خودش دارای شخصیت برتر و بالاتری باشه، اونوقته که میشه اون احساس خاص رو به درجات بالاتر رسوند و همین روند را ادامه داد تا مرحله ناب شدن احساسی به نام عشق. صداقت و فداکاری و بی چشمداشتی و پاکی و راستی و رفاقت و انسانیت و از خودگذشتگی و مهربانی و وفاداری بسیار بالایی لازمه تا ما بعد از مرحله عاشقی... لایق اون چیزی بشیم که بهش دل بستیم و اون رو به عنوان یک عشق پذیرفتیم، یعنی مرحله لایقی.
اگر از راهش عاشق باشی... حتما لایق خواهی شد (این جمله از خودمه:D)
و البته تمام این نکات معنوی باید حتما دو طرفه و دو سویه باشه چون کوچه یه طرفه از یک سمت بن بسته.
همه چیز از ما و وجود ما و افکار ما و اعمال ما و نتیجه اعمال ما ریشه می گیرد حتی احساسی به نام عشق. بازتاب حرکات و رفتار و افکار و اعمال ما در تمامی مراحل زندگی .... روزگار ما را می سازد.
چه ریز مقاله ای شد (امیدوارم زیاده روی نکرده باشم:D)

سوال من:
اولین خانم فضانورد در دنیا چه کسی بود؟