[k@vir]

بيا كودك شويم …
مثل تمام آن روزهاي خواب و خرگوش .
مثل روزهايي كه واژه زيستن بي معني تر از آن بود كه فكر ما را مشغول خودش كند .
و ما بدون ترس همه ظهر هاي گرم تابستان را روي لبه پشت بام مي دويديم
و مرگ احمق تر از آن بود كه ما را دنبال كند .
بيا كودك شويم …
خوب نگاه كن ، ما هنوز محتاجيم به نقاشي هاي كودكي مان كه ساده مي كرد زندگي را در يك مربع كج و كله كه نامش خانه بود
و دو خط موازي آبي كه رودخانه را به خانه ما مي آورد
ساده مثل لامپ خانه ي نقاشي مان كه هيچ احتياجي به سيمكشي نداشت و مداد زرد براي هميشه نوراني مي كرد در بي خيالي قبض هاي برق هميشه .
بيا كودك شويم و همه ي مردم دنيا را كودك ببينيم
آنقدر كودك و پاك كه در خانه نقاشي مان را هميشه باز بگذاريم
مثل آن روزها كه رفتند و هيچ فكر نكردند
كه ما ديگر شماره ي پاهايمان از چهل گذشته است
و راست مي گفت انگار ، ديگر اميدي به بازگشت نيست .
ديگر نقطه اتصالي نيست . ديگر دستمان به نقاشي نمي رود و اگر هم برود …
ديگر مداد رنگي هاي شش رنگ جواب دنياي پر زرق برق مان را نمي دهد .
دلم براي مداد رنگي هاي شش رنگ بي نهايت تنگ شده است .
دلم براي آن روز ها كه عصر ها دلم نمي گرفت تنگ شده است .
دلم براي آن روزها كه نمي فهميدم خيلي چيز ها را تنگ شده است
و چقدر مي خنديدم به حماقت او كه از من بزرگتر بود و عاشق
چقدر خوب بود كه نمي فهميدم .
چقدر خوب بود آن روزها كه محبوب قلبم فلان فوتباليست محبوب بود و هيچ وقت فكر نمي كردم به صداي زمختش يا صورت آفتاب سوخته اش .
اما ديگر …
نه صورت بدون مو و نه خواندن كتاب هاي ژول ورن مرا به كودكي نخواهد برد .
باور كن ، امتحان كرده ام .
دور است دنياي كودكي ام و من خسته .
دور است روزگاري بي دين و بي گناه .
دور است بوي سيب زميني پخته و صورت آفتاب سوخته .
اما من چه كنم ؟
مني كه از دنياي بي كودك مي ترسم .
مني كه از تمام خطوط منحني رسم شده مي ترسم
گويي شياطيني هستند كه مي خواهند از خطوط راست و شكسته كه …
كه هيچ وقت خاطره ي كودكي شان را فراموش نكرده اند دلبري كنند .