[افسون 13]

دریا

دريا را با موجش به تو مي سپارم
و در اندوهي پُر از ياد
قطعه اي گمشده را به تو هديه مي كنم
تا در گذار صدف هاي موج ديده
تو را به اوج فراموشي ببرد
تا دريا را به خواب دعوت كنند
تو آتش را به ميهماني مي خواني تا
در چشمانش خيره بماني
در گذار صدف ها
با موجي ، در اوج ياد
گ
ا
ه
ي
موج تا نگاه ات مي رسد
و گاهي تا پايت
چه مي دانم ؟
شايد
گاهي تا لب
ا
ن
د
ي
ش
ه
شايد به تو خواهد گفت
خيس شدم
پاكم كن
پاک
تو آنگاه چه خواهي گفت ؟
نمي دانم ...