[افسون 13]

ماندن

آفتاب خود را مي بست تا براي فردا گم نشود
درخت خوابيده بود
قناري برايش لالايي مي خواند
و دريا ترانه هايي از قايقرانان
ناله ي ماهيها از لاي ترانه ها پيدا بود
آهشان تر
دهاشنان خشک
خشک و تر با هم مي سوخت
هنگاميكه امواج كفهاي هرزه گرد را گوش مالي مي داد
شنها كفها را باسلام و صلوات راهي مي كردند
صدفها را بچه ها جمع مي كردند
تا رعنا بر قامتشان رقاصي كند
ولي كف تنها آرزويش ماندن بود ، ماندن