[افسون 13]

ستارگان را که فوت میکنی

ستارگان را که فوت می کنی
کف می زنیم
چشمک زنان
هزار سالگی ات را
از خواب که می پرم
نه شیری ِ بام کهکشان پیداست
نه از سرود روشن آن همه ستاره ، زمزمه ای
و نه هر چه مزمزه می کنم
طعم ناتمام بوسه ای که ...

به امید نشانه ای از تو
زیر و رو می کنم اتاق کوچک را
انگار اتفاق تازه ای نیفتاده است
اما نه
آمده ای و آخرین شعر نانوشته را
که در هوا موج می زده از من ربوده ای
حالا نشسته ام اینجا
کنار پنجره ای باز
کنار پرده ای که تکان می خورد هنوز