[مستور]

دیرگاهی ماند اجاقم سرد
و چراغی بی نصیب از نور
خواب دربان را به راهی می برد
بی صدا آمد کسی از در
در سیاهی آتش افروخت
بی خبر اما
که نگاهی در تماشا سوخت
گر چه می دانم که چشمی
راه دارد به افسون شب
لیک می بینم ز روزنهای خوابی خوش
آتشی روشن درو شب