[افسون 13]

بیست و چهار ساعت کامل

شعر که نه
احتمالاً این نوشته
طوماری ست
از نام کسانیکه لحظه های مرا کشته اند
کودکی که دیر زاده می شود
خودم که به هوش نیامده ام هنوز
و مادری که لباسهای بچه را نیاورده است
پرستاری برگه ی ترخیص را
در هوای توفانی محوطه گم کرده است
در 24 ساعتی که آب می رود
دراز کشیده ام هنوز و کاش به هوش بیایم
صدای آژیر
کنار می زند اضطراب خیابان را
مرا به هر قطاری برسانند می رسم
مرا به هر هواپیمایی
به کائنات بگو
لطفاً کنار ، کنار تر
چند لحظه ای که مانده
زمان کمی نیست