[افسون 13]

عشق آمد و میدانم در خویش نمی مانم
در تابش جاویدش ، گم می شود ایمانم

از من خبری از«من»اینک زچه می پرسی
چون قطره ی بارانی حیران و پریشانم

در اشک نمیگنجم ، در شعر نمی پایم
پُر شور تر از اینم ، شفاف تر از آنم

هم وزن شکوفایی ، بر شاخه ی شیدایی
دیوانگی دل را بر گوش که بر خوانم؟

این پنجره ی عادت ، آبی شو از این فرصت
تا مژده ی سرخش را در شهر بگردانم

عشق آمد و میدانم در سینه نمی ماند
پرواز خیال است او بر پهنه ی حرمانم

چون حادثه ی رؤیا ، مهتابی و بی پروا
زیباست عبور او از گوشه ی کتمانم

عشق آمد و می دانم وقتی که گذشت از من
از شعر شوم جاری در خاطره می مانم

"ویدا فرهودی"