[افسون 13]

چون عمر به سر رسد چه شیرین و چه تلخ
پیمانه چو پُر شود چه بغداد و چه بلخ
می نوش که بعد از من و تو ماه بسی
از سَلخ به غٌرّه آید از غره به سلخ