[افسون 13]

در کمین اندوه هستم ؛ بانو
مرا دریاب
به خانه ببر
گلی را فراموش کرده ام
که بر چهره ام نمی تابید

زخمهای من دهان گشوده اند
همه ی روزگار پر، ازاندوه بود
بانو

مرا قطره قطره دریاب
دراین خانه جای سخن نیست
زبان بستم ، عمری گذشت
مرا از این خانه به باغ ببر

سرنوشت من ، به بدگمانی
به خوناب دل ، خاموشی لب
اشک های من بسته
بر صورت من است
هیچکس یورش دل را در خانه ندید
بانو

من به خانه آمدم
و دیدم که عشق چگونه
فرو می ریزد
و قلب در اوج رها می شود
و بر کف باغچه می ریزد
بانو

مرا درياب
ما شب چراغ نبوديم ، ما در شب باختیم

"احمدرضا احمدی"