[افسون 13]

تا ته قصه چه پيدا و چه پنهون با توأم
زير آوار مصيبت يا كه بارون با توأم
دل به دريا زدم و كاري به دنيا ندارم
تو سكوت سنگيه دنيا ، غزل خون با توأم

هر چي تنها تر بشي دنيا تو رو كمتر ميخواد
خودت اونوقت مي بيني چقدر فراوون با توأم
سخت گرفته همه دنيا ، كه تو رو رها كنم
تو هجوم سختيا ، ببين چه آسون با توأم

تو زمستون سياه و سينه سوز روزگار
سخته باور، مثل جنگل تو بهارون با توأم
غرق موج عشقتم ، هر جا بري باهات ميام
تو سكوت بركه و خروش كارون با توأم