-تعریف:
دیابت بی مزه ناتوانی کلیه برای حفظ آب بدن است که باعث ادرار زیاد و تشنگیهای مکرر خواهد شد.
این بیماری ناشایع است(3در100000 نفر)و علت آن کمبود یک هورمون موسوم به هورمون ضد ادراری (نوع
مرکزی)یا عدم تآثیر آن برکلیه(نوع کلیوی)می باشد.
)یک هورمون است که در هیپو تالاموس مغز ساخته می سود و در هیپوفیز(یکی [FONT='Arial','sans-serif']ADH)[/font]هورمون ضد ادراری
دیگر از قسمتهای مغز)به داخل جریان خون ترشح می شود.
-دو نوع دیابت بی مزه وجود دارد:
1-دیابت بی مزۀ مرکزی:به علت آسیب به هیپو تالاموس یا هیپوفیز بوجود می آید.این آسیب ممکن است در اثر
جراحی-عفونت-تومور یا ضربۀ مغزی ایجاد شود.
2-دیابت بی مزۀ کلیوی(نفروژنیک):در اثر نقص در بخشی از کلیه که مسئول باز جذب آب است بوجود می آید.این
نوع دیابت بی مزه ممکن است به صورت یک بیماری ارثی خود را نشان دهد.علاوه بر آن ممکن است در اثر
بیماریهای کلیه(کلیۀ پلی کیستیک)یا داروها(لیتیوم-آمفوتریسین ب-دی مکلوسیکلین) بوجود آید.
-علائم:
1-تشنگی زیاد(تمایل به نوشیدن مقادیر زیاد آب سرد)
2-افزایش حجم ادرار
3-کاهش وزن به علت اختلال درحس گرسنگی
-تست های مورد نیاز:
1-آنالیز ادراری
2-سنجش میزان ادرار پس از تجویز هورمون ضد ادراری :که در نوع مرکزی ادرار کاهش پیدا می کند ولی در
نوع کلیوی کاهش پیدا نمی کند.
ازسر[FONT='Arial','sans-serif']MRI[/font]3-انجام
-درمان:
اگر بیمار به نوع مرکزی مبتلا باشد می توان با تجویز دسموپرسین وی را درمان کرد.وازوپرسین به صورت
اسپری بینی هم وجود دارد. وازوپرسین برای افرادی که به دیابت بی مزۀ کلیوی مبتلا هستند مفید نیست.
در این حالت اگر عامل بیماری مصرف دارو های ذکر شده بود-با قطع دارو می توان بیماری را برطرف کرد.ولی
در نوع ارثی می توان از داروهائی مثل:ایندومتاسین-هیدروکلروتیازید-آمیلوراید-کلروپروپامید-استفاده کرد.
-عوارض بیماری:
1-کاهش آب بدن:
خشکی پوست و سایر غشاهای مخاطی-چروکیدگی چشمها و ملاج در کودکان-تب-افزایش ضربان قلب-
کاهش وزن
2-بهم ریختگی تعادل الکترولیت های خون:
خستگی و خواب آلودگی-سردرد-تحریک پذیری-دردهای عضلانی-تشنج