[ساقي]

یک نفر همیشه همراه من است
با من راه می رود
همان آهنگ غمگینی را گوش می دهد که من
بالای بلندی می ایستد
به همان تک درخت سبزی نگاه می کند که من
کتاب می خواند
انگشتش روی همان واژه نامأنوسی مکث می کند که من
می نویسد ... می نویسد ... می نویسد
با همان بغض موذی در تورم گلویش ... مثل گلوی من

یک نفر گاهی مرا از رفتن باز می دارد
موهای سیاه سیاهم را از پیشانی خسته‌ام کنار می زند
و با لحن مهربانی می گوید
حجم مرگ آلود این عشق
لحظه های بی‌ اعتبار زندگی
و قلبی که بی‌وقفه می گرید ....
آه فرزندم !!!
به خانه برگرد
به خانه برگرد ....





نیکی فیروزکوهی