[رزیتا]

ای دوست قبولم کن و جانم بستان
مستم کن و از هر دو جهانم بستان

با هرچه دلم قرار گیرد بی تو
آتش به من اندرزن و آنم بستان

ای زندگی تنو و توانم همه تو
جانی و دلی ای دل و جانم همه تو

تو هستی من شدی از آنی همه من
من نیست شدم از آنی همه من

بازآی که تا به خود نیازم بینی
بیداری شبهای درازم بینی

نی نی غلطم که خود فراق تو مرا
کی زنده رها کند که بازم بینی

هر روز دلم در غم تو زارتر است
وز من دل بیرحم تو بیزارتر است

بگذاشتی ام غم تو نگذاشت مرا
حقا که غمت از تو وفادارتر است

بر من در وصل بسته میدارد دوست
دل را به عنان شکسته میدارد دوست

زین پس من و دلشکستگی بر در او
چون دوست دل شکسته می دارد دوست

خود ممکن آن نیست که بردارم دل
آن به که به سودای تو بسپارم دل

گر من به غم عشق تو نسپارم دل
دل را چه کنم ؟ بهر چه میدارم دل؟

در عشق تو هر حیله که کردم هیچ است
هر خون جگر که بی تو خوردم هیچ است

از درد تو هیچ روی درمانم نیست
درمان که کند مرا؟ که دردم هیچ است !

من بودم و دوش آن بت بنده نواز
از من همه لابه بود و از وی همه ناز

شب رفت و حدیث ما به پایان نرسید
شب را چه گنه ! حدیث ما بود دراز!

دل تنگم و دیدار تو درمان من است
بی رنگ رخت زمانه زندان من است

بر هیچ دلی مباد و بر هیچ تنی
آنچه از غم هجران تو بر جان من است

من بی لعل لب تو چنانم که مپرس
تو بی رخ زرد من ندانم چونی؟

افغان کردم در آن فغانم می سوخت
خامش کردم چو خامشانم میسوخت

از جمله کرانها برون کرد مرا
رفتم به میانی در میانم می سوخت

من درد تو را ز دست آسان ندهم
دل بر نکنم ز دوست تا جان ندهم

از دوست به یادگار دردی دارم
کان درد به صدهزار درمان ندهم


شهرام ناظری