[ماهین]

به بهانه پنجمین سالروز درگذشت خسرو شکیبایی

خسرو شکیبایی برای من نمود یک ابر انسان و مفهوم زندگی بود...

او کسی بود که عاشقانه در فیلم هایش خویش را بازی کرد و هر بار وجهی زیبا از زوایای دل انگیز روحش را به نمایش گذاشت، روح بزرگواری که مردم ایران بی شک مدیون عظمتش هستند، روح عاشقی که جوایز بسیاری را نیز تقدیم تن خاکی و متواضعش کرد.

آشفتگی ها و زیبایی های این روح را در هامون، کیمیا، پری، روزی روزگاری، خانه ی سبز، سرزمین سبز، خواهران غریب،کاغذ بی خط، سالاد فصل، اتوبوس شب و... چه کسی می تواند فراموش کند؟ چه کسی می تواند طنین آن صدای جادویی و آسمانی را از خاطر ببرد؟ چه کسی می تواند با هامون عاشق نشود، با کیمیا نگرید و با خانه سبز لبخند نزند؟

کاش کمی بیشتر می ماند......کاش می ماندی و می دیدی ما جماعت قدر نشناس چقدر دوستت داریم!

همه دارند از تو می گویند، حتی خنجر به آستینانی که همواره روحت را می آزردند... همه دارند از بزرگی و ستاره بودند می گویند و اینکه چقدر حیف شد که رفتی! چه دلهای بسیاری را عاشق خویش ساختی، به راستی که " گر راهزن تو باشی صد کاروان توان زد".

می دانم اکنون هامون نیز در غم تو دیوانه بازی هایش را کنار گذاشته و مات ومبهوت گوشه ای خزیده، این بار به جای مفهوم عشق و ایمان به دنبال مفهوم مرگ ستاره می گردد...

یادت هست گفتی: " وقتی عاشق هست، از دست دادن معشوق نیست، وقتی عشق هست، جدایی نیست"؟ می دانم تا ابد در یادها و خاطره ها زنده خواهی ماند ای قهرمان.

و تو چه آرام و بی صدا از کوچه ی خاطرات گذشتی که نه گرد و خاکی بلند شد و نه حرف و حدیثی..

این روزگار بی رحم تاب تحمل وجود عزیز تو را نداشت؛

خودت می گفتی خسارت های زیادی بابت عشق پرداخته ای، حال دیگر تمام شد، هم تو از دست این روزگار و آدم هایش رها شدی و هم روزگار از دست تو؛

چه زیبا و استادانه آخرین سناریوی زندگانی ات را گفتی و به خانه ی همیشه جاویدت قدم نهادی و به عشق پیوستی! چقدر دلتنگت بود که اینچنین زود از میان ما بردت! می دانم دیگر آنجا آرام خواهی گرفت، می دانم دیگر آنجا کسی دل نازکت را نخواهد آزرد...

به قول حمید هامون : لاکردار! اگه بدونی هنوز چقدر دوستت دارم...